deyilmiş kimi sevincle danışmağa başladı:
-Sevgilim bilirsen senden ötrü ne qeder darıxmışam? Axırda dözmedim hesretine geldim.
-Leyla ne sevgili? Eşitmemisen men...
-Oy canım, eşitmek demişken bura gelende eşitdim ki, güya sen o Yasemenle evlenmisen. Gülmelidi he?
Leyla bütün bunları az qala qışqıra-qışqıra deyib Yasemenin eşitmesine ümid edirdi. Birden gözüne metbex qapısının ağzında dayanan Yasemen sataşdı. Süni qeh-qehelerle gülerek dedi:
-Ne?! Yasemenin burda ne işi var? Aydın mehlemizde birce o qalmışdı bu eve getirmediyin. Sonunda onu da getirdin?
Aydın qezeble yumruğunu sıxıb:
-Ağzının danışığını bil! O menim arvadımdı.
Leyla kinayeli şekilde gülümseyib:
-Doğurdan? Mene maraqlıdı göresen o kalyaskasında sene nece qadınlıq edir-deyib eliyle Yasemeni gösterdi.
Ortalığa cansıxıcı sükut çökmüşdü. Heç kes bu sükutu pozmağa cesaret etmirdi, eslinde heç kesin sözü yox idi danışmağa. Bu an her şey Aydının vereceyi cavabdan aslı idi, amma Aydın inadına susurdu. O sustuqca Yasemenin içinde "xoşbext aile" olma ümidi ölürdü.
Leyla qalib gelmiş kimi gülümseyib:
-Bilirdim-deyib geldiyi kimi de hele de açıq qapıdan çıxıb getdi.
Aydın günahkar kimi başını aşağı salıb dayanmışdı. Eslinde özüde bilirdi günahkar olduğunu. Nese demeli idi, çox yox..15 deqiqe evvel dediklerinin arxasında durmalı idi. Amma bacarmamışdı.
-Men...men işe getmeliyem- deyib penceyini asılqan götürüb oda çıxdı evden.
Yasemen örtülen qapının sesine diksinsede eyni günde yaşadığı sevinc ve kederin yaratdığı şokla gözünü bele qırpmadan olduğu yerde qalmışdı. Eyni veziyyetde çoxmu qaldığını bilmirdi, sadece çalan qapı zengine ayılıb bilincsizce yaxınlaşıb qapını açdı. Onu qucaqlayıb berk-berk öpenin kim olduğunu anladığı an:
-Nilufer...- deyib hönkürerek ağlamağa başladı.

Bir saat sonra:
Yasemen 10 illik refiqesiyle yatağında oturub göz yaşları içerisinde her şeyi danışdı:
-Nunu ne yaxşı ki, geldin. Gülü de rayona gedib, men tek neyneyecekdim sen de olmasaydın?
-Eh Jasmin menim 6cı

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 94 >>