tanıyıb "of, bu qız el çekmeyecek"-düşünüb başını qaldırıb bezmiş ifadeyle Leylaya baxıb dedi:
-Ne isteyirsen Leyla?
-Leyla? Evveller mene sevgilim, aşkım deyirdin, ne deyişdi?
-Men evliyem Leyla! Bele sözleri artıq arvadıma deyirem.
Leyla kinayeli şekilde gülüb:
-Arvadına?!-deyib yaxınlaşıb kresloda eyleşmiş Aydının qucağına oturdu, ellerini ezeleli sinesinde gezdirerek yavaşca yuxarı qaldırıb boynuna doladı. Ehtiras dolu baxışlarla gözlerine baxıb, dodağına dodağı deyecek qeder yaxınlaşıb pıçıldadı:
-Aydın bilirem sen de unutmamısan meni. İkimizde bilirik ki, o arvadın seni menim qeder memnun ede bilmez...- sözlerini bitirmeden Aydını öpmeye başladı.
Aydın qarşılıq vermesede, Leylanı uzaqlaşdırmırdıda özünden. Nece de olsa o da bir kişi idi. Yasemeni öpdüyü günden beri heç bir qıza toxunmamışdı. Artıq nefsine hakim ola bilmirdi. Qollarını qaldırıb Leylanı qucaqlamaq isteyirdiki Yasemeni öpdüyü anı xatırladı... Birden iyrenmiş kimi Leylanı özünden iteledi.
Leyla az qala yıxılacaqdı, son anda masanın tininden tutub dikeldi. Anlamırdı...evveller ona qarşı qoya
bilmeyen Aydın artıq ikinci defe idiki onu redd edirdi. Bir an ne edeceyini
bilmeden donub qaldı.
Aydın sanki heç ne olmamış kimi senedleri eline alıb vecsiz bir şekilde dedi:
-Get Leyla.
Leyla hele de inana bilmirdi. Biraz evvel Aydını başdan çıxara bileceyine emin olsada, indi bu yolla onu elde ede bilmeyeceyini anlamışdı. Amma bele asand geri çekilmek niyyetinde deyildi. "Nefsine qalib gele bilersen Aydın, amma seni tanıyıram, bir qadının göz yaşlarına esla döze bilmezsen"- bu düşüncelerle gülümseyib, heç çetinlik çekmeden süni göz yaşları axıtmağa başladı.
-Men...men seni sevirem Aydın. Bura senin üçün qayıtmışdım. Ele bilirdim meni gözleyirsen. Heç evlendiyinide mene xeber etmedin.- deyib üzünü elleriyle tutaraq hönkürmeye başladı.
Aydın heqiqetende Leylanın göz yaşlarına döze bilmedi. Ayağa qalxıb Leylaya yaxınlaşıb onu qucaqladı:
-Bağışla meni Leyla. Amma men evlenmişem, artıq seninle

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 94 >>