Sevmirem! Esla da sevmeyecem!
Birden dediklerinin ferqine varıb gözlerini yumub, yumruğunu sıxaraq pıçıldadı-"Axmaq!"
Gözlerini açıb başını çevirib Yasemene baxdı. Gülümseyerek ona baxırdı Yasemen. Amma üzündeki o tebessüm ele acı idiki, sanki o tebessümde keder, göz yaşı gizlenmişdi. Yasemen ele baxırdıki, Aydın ezilirdi o baxışların altında. O sözleri dediyine ele peşman idiki... Yasemen biraz daha Aydına baxdıqdan sonra üzünü çevirib sanki heç ne olmamış kimi söhbetine devam etdi.
Aydın gücü tükenmiş kimi divana oturdu. Meclis artıq şenliyini itirsede 1 saat daha devam etdi. Bu 1 saat erzinde Yasemen Aydına bir defe de olsun baxmamışdı. Qonaqlar getdikden sonra Yasemen Aydına:
-Hediyyeye göre teşekkür. Çox gözel id...-sözünü bitire bilmeyib gözlerini yumdu. Yanağından 1 damla yaş süzülürdü. -Hediyyeye göre teşekkür. Çox gözel id...-sözünü bitire bilmeyib gözlerini yumdu. Yanağından 1 damla yaş süzülürdü...
Qeher onu boğurdu, nefes bele ala bilmirdi. Gözü yumulu veziyyetde özüne gelmeye çalışırdıki, üzüne bir elin toxunduğunu hiss etdi gözlerini açdıqda qarşısında dizleri üzerine çökmüş Aydını gördü...

Aydın heç ne demeden Yasemenin üzündeki yaşı sildi. Sonra onu özüne çekib, Yasemenin onu itelemesine fikir vermeden berk-berk qucaqladı. Etrini içine çekib, qulağına pıçıldadı:
-Xahiş edirem sadece unut...
Sığalladığı saçları öpüb dedi:
-Xahiş edire...yox yalvarıram birde ne vaxt seni incitsem ağlama. Qışqır, söy, lap isteyirsen vur meni...amma ağlama. Döze bilmerem gözelim, döze bilmirem...
Aydın Yasemeni azca özünden aralayaraq onun üzünü eleri arasına aldı:
-Birde ağlama yaxşı? Hem ağlayanda çox eybecer görünürsen, baxanda qorxuram-deyib gülümsedi.
Yasemen Aydının bu sözlerine gözü yaşlı gülümseyib dedi:
-Öküz!
Aydın bu sözden qaşlarını çatıb, güya düşünürmüş kimi davranıb dedi:
-Hmm...deyesen buna layiqem.
-Axmaq, sefeh...
-Yaxşı bunu da qebul ede bilerem deyesen...
Yasemen dodağını uşaq kimi büzüb:
-Zehlem getmiş-deyib gözünü süzdürdü.

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 ... 94 >>