heqiqeti de-deyib gülümsedi.
Aydın sevincle gülümseyerek:
-Helelik gözelim-deyib Yasemenin yanağından öpüb getdi.
Aydın qapıdan çıxdığı anda Yasemenin gözleri doldu. Bayaqdan özünü gücle şen göstermeye çalışırdı. Hiss edirdi... Gözünden axan bir damla yaşı barmaqlarının ucuyla silib pıçıldadı: ALLAHım yalvarıram düşündüyüm kimi olmasın...

Aydın heyete düşüb maşınına mindi. Sükanı elleriyle berk-berk sıxaraq öz-özüne pıçıldayırdı:
-Yox! Men pis heç ne etmirem. O sadece menim dostumdu...dostum...
Bunları ne qeder tekrar etsede vicdanı ona sehv etdiyini deyirdi. Yalan yalanı getirer, en birinci kiçik bir yalanla başlamışdı her şey. Bir tek yalanı artıq boğurdu Aydını, bu yalandan qurtulmaq isteyirdi. Yasemene dememişdi o yalanı, eslinde ona yalan deye bilmirdi onsuzda. Başqasına demişdi...

15 GÜN EVVEL:
Aydın işe gedirdi. Fikri hele de seher Yasemenle olan inadlaşmalarında idi. Gülümseyerek "inadkar keçi..."-pıçıldayırdıki birden
bir qız demek olarki özünü maşının qabağına atdı. Aydın tez eyleci basıb, maşından endi. Fikri dağınıq olduğu üçün günahın özünde olduğunu zenn edirdi. Qız maşının qabağında yere yıxılmış halda ayağını tutub ufuldayırdı. Aydın telaşla:
-Bağışlayın xanım, sizi görmedim. Gelin sizi xestexanaya aparım-deyib qolundan tutaraq qaldırmağa çalışırdı ki, qızın üzüne diqqetle baxıb pıçıldadı:
-Xeyale?
Xeyale Aydının qolundan tutub ayağa qalxaraq teeccüb qarışıq sevincle gülümseyib dedi:
-Aydın? Bu sensen? İnana bilmirem, instut bitdikden beri seni görmürem.
Aydın özüne gelib:
-He Xeyale, qeribe tesadüfdü. Bağışla, bilmeden oldu. Gel seni aparım xestexanaya, ciddi nese ola biler.
Xeyale eteyinin tozunu eliyle temizleyib, Aydının gözlerine baxaraq:
-Yox, men çox yaxşıyam. Biraz dincelsem daha da yaxşı olacam-deyib menalı şekilde gülümsedi.
Aydın ne demek istediyini anlayıb maşının qapısını açıb gülümseyerek dedi:
-Yaxşı, onda gel gedek bir kafede oturub çay içek. Hem biraz söhbetde ederik.
Xeyale "yaxşı" menasında başını yelleyib

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 ... 94 >>