zeli kimi sene yapışıb qaldı.
Aydın esebden eli titreyerek Xeyaleye yaxınlaşdı. Eliyle boğazından yapışıb bütün gücüyle sıxıb pıçıldadı:
-Eger Yasemeni hemişelik itirsem, cehennemin dibinde de olsan tapıb seni öldürerem! Men onu sevirem! Her kesden, her şeyden çox sevirem. O yanımda olmasa yaşaya bilmerem. Onsuz ne özüm yaşayaram, ne de onu menden ayıranları yaşadaram!
Xeyale az qala
Xeyale az qala boğulacaqdı. Aydının itelemeye çalışsada gücü çatmırdı. Artıq Aydının onu öldüreceyinden qorxmağa başlayırdı, son gücünü
toplayıb çetinlikle dedi:
-Aydı..Aydın boğul..uram...
Aydın son defe boyununu sıxıb elini boşaldıb:
-ALLAHa yalvarki Yasemen meni bağışlasın, yoxsa elimden qurtula bilmezsen!-deyib Xeyaleni iteledi.
Aydın saatlardır hemin parkda gezirdi. Heç ne hiss etmirdi, ne getdikce güclenen yağışı, ne de soyuq küleyi. Sadece düşünürdü... Renanı gönderen "Naile" ele Xeyalenin özü idi, o da onun telesine düşmüşdü. Eslinde özü bile-bile o "tele"ye düşmüşdü. Aydını mehv eden de bu idi. İnsanın sevdiyini öz günahı ucbatından itirmesi çox ağırdı. Sevdiyi...ilk defe idi Yasemeni sevdiyini etiraf edirdi, amma bu etirafı Yasemenin elini tutub gözlerine baxaraq etmek evezine, heyatını mehv eden qıza demişdi. Tanıyırdı Yasemeni...öz Yasemenini, eger o "elvida" dedise, her şey bitdi demekdi. Amma bitmesini heç istemirdi Aydın, niye de istesinki?. Xoşbext idi, ona toxunmasa da, hemişe dalaşsalarda Yasemenin onun olması bes edirdi Aydına. Bütün heyatını sadece Yasemenin gözlerine baxaraq
keçire bilerdi. Hissleri bele idi, bes emelleri? Axmaq qüruru, nefsi, ağılsızlığı onun her şeyini elinden almışdı, daha doğrusu onun herşeyi olan Yasemeni ondan almışdı. Nifret edirdi özüne... Yasemenin gözünde bir damla yaş görende bele ölerken, onu ağlatmışdı. Özünü nece bağışladacağını bilmirdi, tek bildiyi Yasemeni geri qaytarmasa esla xoşbext olmayacağı idi. Amma o xoşbext olmaq isteyirdi. Başqasıyla yox, sadece sevdiyiyle-Yasemenle...

Aydın gece saat 1-de eve geldi. Bir

<< 1 ... 66 67 [68] 69 70 ... 94 >>