gülümsedi.
-Ne oyun? Halımıza bax normal er- arvadlar kimi dalaşırıq.
Yasemen:
-Pah, bizim neyimiz normal olduki, evliliyimizde normal olsun-deyib gözlerini süzdürdü.

Aydın heç ne demeden elini uzadıb Yasemenin elini tutdu. Yasemen çekmeye çalışsa da buraxmadan onun gözlerine baxıb insanın ruhunu oxşayan ses tonu ile danışmağa başladı:
-Bir evliliyi esl eden nedi bilirsen gözelim? Sevgi... Men seni sevirem, demeli evliyimiz artıq bir oyun deyil...

Yasemen eşitdiklerine inana bilmirdi. Aydın onu sevirdi? İllerdir eşitmeyi arzuladığı cümleni eşitmişdi. Üreyi süretle döyünmeye başlamışdı, sanki bedeni od tutub yanırdı. Ne deyeceyini bilmeden Aydına baxırdı. Amma bu halı çox çekmedi, ağlı ona Aydının yalan dediyini söyleyirdi. Bu fikirle özünü toplayıb esebi şekilde:
-Demek sevgi? Onda evliliyimiz hele de bir oyundu sadece, çünki men seni sevmirem-deyib elini çekmeye çalışdı.
Aydın gülümseyerek Yasemenin ondan qurtarmağa çalışdığı elini berk tutub:
-Senin bilirsen neyine vurulmuşam? Bu inadkarlığına, şirinliyine, baxışına ve "meni öp"-deye yalvaran dodaqlarına.-deyib Yasemeni özüne çekerek dodaqlarından öpdü..Yasemeni özüne çekerek dodaqlarından öpdü...
Yasemen müqavimet göstermek istese de, Aydının güclü qollarından qurtulmaq ele de asand deyildi. Hem kim sevdiyi insanın öpüşlerinden xilas olmaq isterki? Amma Yasemen bunu etmeli idi, o qerarını vermişdi. Aydınsa Yasemeni özüne sıxıb ehtiraslı ve zerifce öpmeye devam edirdi. Yasemen de artıq bütün gücünü itirib, bu öpüşlere teslim olmaq isteyirdiki birden aldığı zerbeden Aydının karıxdığını hiss edib bütün gücüyle onu iteledi. Aydın ondan ayrılıb yere yıxılanda, qarşısında elinde tava dayanan Niluferi gördü. Ne baş verdiyini anlayıb, öz gülmeyini gücle saxladı.
Nilufer esebi halda Aydına baxıb dedi:
-Ey, ne yapışmısan refiqemden?!
Aydın yerde ağrıyan başını eliyle tutub qezeble Nilufere baxıb:
-O refiqen menim arvadımdı. Bağışla da, gelen defe onu öpmek üçün senden yazılı icaze alaram-deyib

<< 1 ... 71 72 [73] 74 75 ... 94 >>