bizi xoşbext edir, yoxsa üreyimiz? Ne qeder gülünc olsa da, cavab: heç biri! Eger ağlımızı dinlesek bir ömür üreyimizi dinlemediyimize peşman olacayıq, yox eger üreyimizin dediyini etsek bir ömür ağlımız bize yalnış etdiyimizi söyleyecek... Yasemen de bu iki seçimin arasında qalmışdı ve o da hansı seçimi etse mütleq peşman olacağını bilirdi. Bir defe alçaldılmışdı, ikinci defe alçaldılmaq istemirdi, amma Aydını da çox sevirdi. Sadece inamını itirmişdi. Aydının sözlerini eşitdikde içinde nese qırılmışdı ve o qırıqlar her Aydını görende üreyine batırdı sanki. O qırıqların üreyinde açdığı yaraları sağaltmaq üçün Aydına- onu sözlerine, nevazişine, isti nefesine, öpüşlerine ehtiyacı vardı...amma inana bilmirdi onun her zaman yanında olacağına, buna göre de tamamile Aydından aslı olmadan
uzaqlaşmaq isteyirdi... Bu kimi düşüncelerle boğuşarken hissizce gözlerini elinde tutduğu kitaba dikmişdi. Onu düşüncelerinden qapının zengi ayıltdı. Yuxudan ayılmış kimi diksinib teeccüble Nilufere baxdı.
Nilufer bayaqdan kövrelmiş halda kederli refiqesine baxırdı. Qapının zengine o da diksinib teeccüble Yasemene baxıb çiynini çekdi. Ayağa qalxıb gedib qapını açdıqda, qarşısına böyük bir ayı çıxdı, daha doğrusu oyuncaq ayı. Ayı Niluferin teeccübden donmasından istifade ederek heç ne demeden içeri keçdi. Qonaq otağına girib başını biraz eydikde bayaqdan ayıcığı gezdiren Aydın göründü. Aydın gülümseyerek teeccübden böyümüş gözlerle ona baxan Yasemene baxdı. Sonunda Aydını tanıyan Nilufer qonaq otağına qayıdıb qollarını çarpazlayaraq esebi halda Aydına baxırdı. Aydın Nilufere baxıb kinayeyle gülümseyerek, üzünü çevirib Yasemene baxaraq:
-Salam gözelim. Necesen? Bax bu senin üçündür-deyib ayıcığı Yasemenin qabağına qoydu.
Yasemen teeccüb qarışıq maraqla özünden böyük ayıcığa baxıb bir uşaq kimi sevindi. Aydına sevincle gülümseyerek baxıb:
-Aydın bu çox şirindi. İndi bu menimdi? Ayallax, men bundan sonra ancaq bunu qucaqlayıb yatacam- deyib birden ciddileşerek elave etdi:
-Amma bu heç

<< 1 ... 75 76 [77] 78 79 ... 94 >>