teref gedirdi. Heyatında ilk defe bu qeder çox qorxurdu. Qapının qarşısında Niluferin yere çöküb ağladığını gördü. Ne edeceyini bilmeden divara söykenib gözlerini boşluğa dikdi. Ne ede bilerdiki? Sevdiyi qapının arxasında ölümle mübarize ederken, onun elinden gelen tek şey ümid etmek idi sadece. 20 deqiqe keçmemişdiki hekim çıxdı otaqdan. Aydın hekime yaxınlaşıb diqqetle üzüne baxdı. Ne eşideceyini bilmirdi ve bundan çox qorxurdu..
Hekim qarşısındaki gencin baxışlarından anladı ne demek istediyini. İllerle bu baxışlar ondan xoş xeber istemişdi. Sonunda derinden nefes alıb söze başladı:
-Qeza çox ağır olub, amma xoşbextlikdenmi, ya da bedbextlikdenmi xanım qız elil arabasında olduğu üçün ciddi fiziki zede almayıb.-deyib gözlerini aşağı dikib devam etdi:
-Lakin başını zerble harasa vurduğundan kelle-beyin travması alıb. Beynine qan sızma ehtimalından şübhelenirik. İndi koma veziyyetindedi. 24 saat erzinde ya ayılacaq, ya da beynine qan sızdığı üçün...-hekim sözünü bitirmeden "ALLAH kömeyiniz olsun"-deyib getdi.

Aydın hekimin sözlerinden sonra yene divara söykendi. Ruhsuz bir beden kimi idi. Ondan sonra olanlar sanki yuxu kimi gelirdi ona. Öz anasının, Yasemenin ailesinin gelmesi, teselli sözleri, dualar, göz yaşlar...bütün bunlar kabusun parçasıydı sanki. Saatlar keçmek bilmirdi. Eslinde Aydın bilmirdi bu saatların keçmesini isteyir, ya yox. Bu saatlar Yasemenin heyatının en qorxunc, ya da son saatları ola bilerdi.
Gece saat 4-de artıq döze bilmedi Aydın. Xestexanadan qaçaraq çıxıb maşınına mindi. Bu olanlardan qaçmaq isteyirmiş kimi son süret sürürdü boş küçelerde. Artıq getdiyi küçeleri tanımırdı. Heç bilmediyi bir küçede gözüne kiçik bir mescid sataşdı. Maşını saxlayıb bir anlıq düşündü, sonra qetiyyetle aşağı enib mescide teref addımladı. İçeri girdiyi anda üreyine qeribe bir hiss doldu. İlk defe idi bir mescide girirdi. ALLAHa inanırdı, amma bu yaşına kimi heç dua etmemişdi. İndi de ne edeceyini bilmeden dizleri üste çökdü. Üreyinden dua etmek, Yasemeni

<< 1 ... 86 87 [88] 89 90 ... 94 >>