dayandım.

-Xoş gelmisen qızım ,- alnımdan öperek meni bağrına basdı.

Ataların daha çox qızlarına bağlı olduğu hamıya melumdur. Bizde de münasibet bundan ferqli deyildi. Atam her zaman mene arxa dayag olub. Rayonda mektebi bitiren kimi qızlarını er evine yola salan atalardan ferqli olaraq menim atam tereddüdsüz meni Bakıya oxumağa göndermişdi. Düzdür, başda Raul olmaqla her kes buna etiraz etse de atam son sözünü dedikde artıq onun sözünün üstüne söz demek bizde qadağan idi. Ümumiyyetle uşaqlıqdan anam bize ele terbiye vermişdi ki, atam bizi ölüme bele gönderse ona qarşı çıxa bilmezdik. Ele buna göre de atam bütün etirazlara baxmayaraq menim oxumaq arzumu üreyimde qoymamışdı. Düşünürdüm ki, günün birinde atamı yanımda görmesem bele o menevi cehetden her zaman menimledir, mene dayaqdır..

-Her övladımın öz yeri var ancaq qızım ayrı dünyadı ,- bu kelmeni uşaqlıqdan beri tez-tez deyib meni ezizleyirdi. Ele bu ifadeler menim erköyün böyümeyinin sebebkarı idi.

-Sahib, qoy men de qızımın üzünü görüm ,- anamın sesini eşidib her ikimiz gülüşdük.

-Mama ,- üzümdeki tebessümle anama sarıldım ,- nedir? Yoxsa erini mene qısqanırsan? ,- gülümseyerek maraqla anamın üzüne baxdım.

- Ana olanda bileceksen ,- deyib meni süfre arxasına oturtdu.

Geceye qeder bütün bişirdiklerini mene zorla yedirdib rahat bir nefes almışdı. Bu günü deyib gülerek sona çatdırmışdıq. Nehayet, gelib çıxa bilmişdim otağıma. Bakını ne qeder sevsem de evimiz üçün, otağım üçün her zaman burnumun ucu göyneyirdi. Otağa kiçik bir nezer salıb eşyalarımı yerleşdirmeye başladım. İşimi bitirib yenice yatağa uzanmışdım ki, anam qapıda göründü.

-Yatmamısan hele?

-Yox mama gel.,- elim ile yataqda yer gösterib dillendim.

Gelib yanıma oturduqda anam hem narahat, eyni zamanda sözlü adama oxşayırdı.

-Faxire ,- deyib derinden nefes alaraq söze başladı ,- Fikret yeqin ki, yadındadır.

Men evvelce Fikretin kimliyini, ardınca ise niye yadımda olmalı olduğunu müeyyenleşdirmeye çalışırdım ki,

<< 1 [2] 3 4 ... 174 >>