gedib bu xeberi bir defe de ondan eşitmişdim. Camalla bu sevinci bölüşdükde ise onun tekce dodaqları yox gözleri de gülürdü. O da menim kimi yeni ümidlerle bu körpenin yolunu gözleyirdi..

Bilmirdim hamileliyin getirdiyi kövreklikden yoxsa neden idi son günlerde ailem üçün burnumun ucu göyneyirdi. Tek qaldıqda onları yadıma salıb göz yaşı axıdırdım. Düzdür, xeberi eşitdikde Orxan yene anamla birlikte bize gelse de men daha çox atam üçün darıxırdım. İller keçir, her şey unudulurdu ancaq atam meni bağışlamırdı. Ne yalan deyim artıq ailemle bağlı xeyallar qurmurdum. Her defesinde ümidlenib yeniden menevi cehetden sınmaq meni ne hallara qoyurdu bir özüm bilirdim.

Hamileliyim artıq beşinci ayında idim. Bu günlerde ise en xoş xeber İlaheden gelmişdi. O da Hüseynle birlikte övlad heyecanı yaşayırdı. Bunu eşiden Camal ise dayı olmaq sevinci ile gözel bir qonaqlıq da teşkil etmişdi. Bütün bunlar üzümü güldürse bele yene ailemi yada salıb tez-tez kövrelirdim. Yatağıma oturub yene xatirelerde boğulurdum. Atamın uşaqlıqdan beri her kesin, hetta qardaşlarımın yanında bele meni müdafie etmesi, her qerarımda başımı sığallayıb meni desteklemesi indi meni o kövreldirdi ki, yeniden o günlere qayıtmaq üçün her şeyden keçmeye hazır idim. Oxumağa Bakıya getmeyim üçün evde qopan hay-küy ise hele de yadımdadır. Raul sesini başına atıb her iki kelmeden bir "Qız uşağının tek Bakıda ne işi var?!" deyib heyetde o baş bu başa gedirdi. Anam da menim getmeyime qarşı çıxıb Raulu destekleyirdı. Bütün gece davam eden bu söz-söhbetlerin üstüne ise atam eseble ayağa qalxıb
-Sen öz işine qarış, Raul!! Faxire gedib oxuyacaq! ,- deyerek her kesi susdurmuşdu.

Men de indi bu sehneleri yadıma salıb gözümün yaşını axırdırdım. Başım o qeder xatirelere qarışmışdı ki, Camalın işden gelib menim bu halımı narahatlıqla süzdüyünün bele ferqinde deyildim.
-Ne olub sene? Haransa ağrıyır? ,- eli ile gözümün yaşını sildı.
-Men atam üçün darıxmışam. ,- deyib ağlaya-ağlaya Camalı qucaqladım.
-Seni

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 174 >>