qayğı ve doğmalıqla meni qucaqladıqda özümde bilmeden ona qısılıb gözümün yaşını axıdırdım. Aramızda neler olsa da, neler deyilse de Camal menim üçün en eziz, en doğma insanlardan idi. Hansı ki, heç vaxt yeri dolmayan insanlardan.
-Yanında mene de yer var? ,- gücle de olsa gülümseyib sağ eli ile üzümü sığallayırdı.
Göz yaşları içinde gülümseyib başımla razılıq bildirib kenara çekildim.
Başımı Camalın sinesine sıxıb bir xeyli olduğum kimi qalmışdım. Danışıb nelerise müzakire edecek, bir-birimiz teselli edecek zamanı çoxdan keçmişdik biz. İndi sadece yanımda onun varlığına ehtiyacım vardı.
-Men övladımıza göre ne qeder narahat olsam da en böyük qorxunu sene göre yaşadım bugün. ,- saçımdan öpüb davam etdi. Öyreşmişdim Camalın hemişeki temkinli halına, bu sebebden bu cür sakit danışmağı mene qeribe gelmirdi. ,- Seher seni o halda görüb heç özüm de bilmedim ne edim. Övladımız yene olar amma menim heyatımda ikinci Faxire yoxdur. ,- meni yeniden qucaqlayıb öpüşlere qerq etdi.
Belke de Camal haqqlı idi. Övladımız yene ola bilerdi, amma ne men ikinci Camalı, ne de o ikinci Faxireni tapa bilmezdi. Bütün bu sözler, bu danışıqlar menim ruhuma toxunub, hardasa xoş hissler yaratsa da övladımın ölümü bir deqiqe olsun yadımdan çıxmır, mene rahat nefes almağa imkan vermirdi..
Sabahı gün Camal eve çekmek üçün getdiyi zaman tibb bacısı yanıma geldikde bütün cesaretimi yığıb övladımı niye itirdiyimi soruşdum. Bilirem, belke de bunu soruşub özüme yeniden ezab vermeli deyildim, ancaq men öyrenmeli idim 7 ay betnimdeki daşıdığım körpenin bir gecenin içinde niye mehv olduğunu. Tam menası ile başa düşmemişdim ancaq dediyine göre qanımdakı zeherlenmeden baş vermişdi qanaxma.
-Biz.. Biz qanaxma olanda vaxt itirmeden geldik. Axı nece ola bildi? ,- sözler gücle dilimden tökülürdü.
-Faxire xanım sizde bu hal bir neçe gün evvel baş verib. Uşaq betninizde boğulmuşdu artıq. Biz onu emeliyyatla götürdükde rengi qapqara idi. ,- o da menim kimi çekinerek deyib gözünü menden qaçırsa bele

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 174 >>