ağlaya-ağlaya meni tebrik edib, Solmaz xalaya menden muğayat olmağını döne-döne tapşırmışdı.
-Bele olmasa men özüm de ne qeder lazımdır baxardım qızıma amma bilirsiniz veziyyeti. ,- utanıb sıxıla-sıxıla anam veziyyeti Solmaz xalaya izah etdi.
-Heç neye ehtiyac yoxdur. Ne lazım olsa men edecem. ,- mehribanlıqla dillenib anamın üreyine su sepmişdi.
-Mama ele danışır ele bil yatalaq xestesen. ,- yanımda dayanan Orxan asta sesle gülerek pıçıldadı.
-Senin de arvadını göreceyik! ,- özümü saxlaya bilmeyib yarı qezeb, yarı gülüşle deyib keçib içeriden çay getirdim.

Bununla anam meni Solmaz xalaya tapşırıb getse de her iki-üç günden bir yemek bişirib Orxanla bize gönderirdi. Menim ise yalan deye bilmerem bu yemekler lap üreyimce olurdu. Bu veziyyetden tek şikayetlenen ise Orxan idi. Her defe geldikde "Şexsi şoferler bu qeder işlemir heç!" zarafatla qapıdan deyinib gedirdi.
Bu hamileliyimde ise hem Camal hem de men çekinib çalışırdıq ki, tez-tez xestexanaya gedib övladımızın yaxşı olub-olmadığını yoxladaq. Her defesinde ise oğlumuzun döyünen üreyini eşidib her ikimiz rahatlıqla ayrılırdıq xestexanadan. İlk defe ise onun ürek döyüntüsünü eşitdikde özümü saxlaya bilmeyib hönkürtü ile ağlamışdım. Fira xanım menim halımı başa düşüb gülümseyerek övladımın sağlamlığı haqqında melumat verib başımı qatmağa çalışmışdı.
Qarnımın yavaş-yavaş böyüyüb artıq ağırlaşdığım vaxtlarda ise xoşbextlikden artıq mekteb bitmiş, men de evde istirahet edirdim.
Hemin vaxt Camalı razı salıb yeniden Zamanın mezarına getmişdik. Hamilelik vaxtımda sebebini bilmesem de tez-tez ora getmeye can atırdım. Hemişekitek baş daşına yaxın oturub oğlumla söhbetleşirdim.
-Geldik ki, qardaşın indiden seni tanısın. ,- üzde gülümsemek istesem de göz yaşım sözüme baxmır, yanağımdan süzülürdü. ,- Dünyaya gelsin birinci senin yanına getirecem.

Yanımda oturan Camal meni qucaqlayıb özü de sessizce ağlayırdı. Zamanın yoxluğuna ağlasaq da biz bütün ümidlerimizi betnimdeki övladımıza bağlamış, onun gelişini

<< 1 ... 114 115 [116] 117 118 ... 174 >>