salıb ellerimle sıxırdım. Menim övladlarıma ne olurdu axı? Niye bele olurdu? Elmanı da itirsem men nece olardım? Buna döze bilerdim?..
-Ümidinizi itirmeyin. Analiz cavablarını bezi tanış hekimlere gönderdim. Onlar özleri de gelib yoxlayacaqlar Elmanı.
Övladımla bağlı ümidsizliyi kenara qoymağa, hekimin sözlerinde hardasa bize doğru tuşlanan ümid işığı axtarmağa çalışırdım. İndiki halda sözün heqiqi menasında Elmanı yoxlayan her hekimin ağzını güdüb xoş bir xeber gözleyirdim. Ancaq heç bir xeyri yox idi. Heç kim bu xesteliyin ne olduğunu aşkarlaya bilmirdi. Üç gün erzinde Elmanın yanına onlarla hekim gelib-getmiş, her biri başını bulayaraq çıxmışdı otaqdan. Her gün bir neçe deqiqelik de olsa balamın otağına gedir, onu qucaqlayır, aradan keçen günlerde nece arıqladığını, gözlerinin altının gömgöy olduğunu görüb özümü saxlaya bilmir, otaqdan çıxana qeder ağlayırdım.
Hemişe temkinli olmağı ile heyran olduğum Camal ise bu defe sakitliyini qırağa qoyub, demek olar her gelen hekimle dalaşır, esebinden, hikkesinden geceleri bele yatmırdı.
-Orxanla danışdım. ,- otaqda bayaqdan beri çeken sessizliyi pozmuşdu axır Camal ,- Onun Moskvada dostları var. Danışıb, deyibler ki, gelin bura. Orxan da yola çıxıb seher burda olacaq ,- son günlerde eşitdiyim ümidsiz sözlerden sonra indi Camalın dedikleri mene yeni bir heyat bexş etmişdi sanki.
-Ne vaxt? Yeni nece? Onlar müalice ede biler? ,- heyecandan sualları bir-birinin ardınca sıralayırdım.
-Ne olsa da burda boş-boş oturub uşağın ölümünü gözlemekden yaxşıdır. ,- ilk defe idi Camal "ölüm" kelmesini ağzına alırdı.
Bu sözden menim tutulduğumu gören Camal gelib yanımda eyleşdi.
-Bağışla meni. İnan az qala özümü de itirmişem. Ne danışdığımı, ne etdiyimi de bilmirem. ,- peşmanlığı duymuşdum ses tonunda.
Bu defe temkinli olmaq deyesen mene düşürdü ki, Camalın elinden tutub zorla da olsa gülümsedim.
-O sağalacaq. ,- bir kelme dediyim sözde ne ümidler, ne arzular gizlendiyini ise sadece biz ikimiz bilirdik. Neçe gündür

<< 1 ... 123 124 [125] 126 127 ... 174 >>