küncünden yapışıb hele de titreyirdim.
Qucağında Elmanla Orxan da otaqdan çıxdıqda müvazinetimi itirib yere çökmüşdüm.
Ayaqlarımı qarnıma sıxıb başımı dizlerime qoyduqda qeyri-ixtiyari gözümden yaş axırdı. Men indi derk edirdim deyesen oğlumun daha heyatda olmadığını. Otağın bir küncünde yumaq kimi büzüşüb heç neyi, heç kimi vecime almadan qalmışdım. Bir müddet övladını itiren ana üçün hedsiz derece sessiz-semirsiz qaldıqdan sonra ağlıma gelen fikirle celd ayağa qalxıb Elçin hekimin otağına getdim. Qapını bele vurmadan içeri keçib qan çanağına dönen, eseble hikke ile dolan gözlerimi meni narahatlıqla süzen Elçin hekime zilledim.
-Siz öldürdünüz menim oğlumu!! Hamınız elbir olub öldürdünüz onu!! ,- aniden qışqır-bağır salıb ellerimi masaya çırpırdım. ,- Öldürdünüz oğlumu!!!
-Faxire ,- heyretden böyüyen gözlerini mene dikib bir anlıq çaşsa da celd özünü ele alaraq ayağa qalxıb mene doğru geldi ,- Sakit ol. Otur burda. ,- qolumdan tutub meni stula otuzdurmaq istese de ele hay-küy qaldırmışdım ki, hekim özü de qorxmuşdu.
-Burax meni!!! ,- qışqırtıdan boğazım qıcıqlanıb ağrısa bele susmaq, sakitleşmek niyyetinde deyildim. ,- Mene oğlumu verin !!!
Otaqdakı ses-küye hekimler, tibb bacıları yığışmışdı. Her kes qorxa-qorxa mene doğru gelib sakitleşdirmek istese de heç kim tamlıqla buna cüret edib mene toxuna bilmirdi. Bir müddet sonra Orxanla Camalın çaşqın, eyni zamanda mene yazıq gözlerle baxdığını görüb yeniden eseb dalğası meni nece bürümüşdüse Camala hücum çekmişdim bu defe.
-Sen eledin her şeyi!!! Sen getirdin oğlumu bura!!! Söz verdin sağalacaq!!! Öldürdün oğlumu!!! Sen öldürdün oğlumu!!! ,- qışqıra-qışqıra ağlayıb ellerimi Camalın sinesine çırpır, indi de onu günahlandırırdım.
Sebrini basıb bu qeder insanın içinde ittihamlarımı dinleyen Camal her iki qolumdan tutub meni zorla otaqdan çıxarıb az qala sürüyerek aparırdı.
-El vurma mene!!! El vurma!!! ,- dehlizde elinden çıxıb yeniden xestexananı sesimle tenge getirmişdim ,- Her şeyin günahkarı

<< 1 ... 126 127 [128] 129 130 ... 174 >>