söykedim. Seher erken olduğu üçün hele tam sakitlik idi. Orxan da büzüşüb bir kenarda yatmışdı. Camalın hele de gelmediyini düşünüb etdiyim hereketden daha da utanır, gözlerim dolurdu. İndiki halda onun qayğısına hemişekinden belke de daha çox ehtiyacım vardı. Ancaq özüm özümü her şeyden mehrum etmişdim..
Günortaya qeder Orxanın tekidlerine dözmeyib bir-iki tike yemek qoymuşdum ağzıma. Ne qeder danışıb menim mısmırıglı sifetimi düzeltmeye çalışsa da buna çox müveffeq ola bilmemişdi. Özümü ruh kimi hiss edir, ağlamaqdan, sakitleşdiricilerin tesirinden saatlarla yatmaqdan gözlerim torantı görür, ele bilirdim ki, elimi bele qaldırmağa gücüm yoxdur.
Ağ divarlarla örtülü bu otaqda gün keçdikce daha da sıxılır, tez zamanda buradan canımı qutarmaq isteyirdim. Her iki-üç saatdan bir Orxanla danışıb buradan çıxıb eve getmek istediyimi bildirsem de xeyri yox idi.
-Bir-iki gün de qal, dincel seni özüm aparacam söz verirem. ,- gülümsedi.
-Başqa adam yoxdur onsuz aparmağa. ,- astaca dillenib başımı yana dönderdim.
-Camal birazdan gelesidir. Axşam zeng etmişdi. ,- Orxan menim incikliyimi anlayıb veziyyeti izah etmeye çalışsa da heç ne demeyib baxışlarımı ayrı terefe yöneltdim.
Bu söhbetinden üstünden çox keçmemiş qapı açıldıqda doğrusu, hekim gelmişdir deye düşünsem de zennim meni ilk defe idi bu derece yanıldırdı. Qarşımda hemişeki qameti ile duran atamı, ağlamaqdan üzü-gözü şişen anamı, arxada ise adeti üzre meğrur, merdane duruşu ile dayanan Camalı görüb nefesim bele dayanmış, udquna bilmemişdim. Diqqetle üzüme baxan atamı gördükde hem illerdir görmediyim doğmamı, hem de ilk defedir gördüyüm yad birini görmüş kimi iki duyğunu eyni anda yaşayıb yerimde donub qalmış, növbeti addımı nece atacağımı düşünürdüm. Beynimde min bir fikir gezse de hamısını kenara qoyub gücle ayağa qalxaraq ağlaya-ağlaya atama yaxın gelib
-Ata ,- pıçıldayıb illerdir hesret qaldığım qucağa atmışdım özümü..
Heç ne demeden, bir kelme danışmadan özümü qayğısız illerdekitek atamın qucağına

<< 1 ... 129 130 [131] 132 133 ... 174 >>