atmışdım. Bilmirdim belke de atam meni bura öldürmeye gelmişdi. Ancaq indi heç ne, heç kim vecime deyil, sadece atamın yanındakı sakitliye qapılmış, her şeyi unutmuşdum. Beynimdeki fikirler, duyğularım o qeder qarışmışdı ki, indi gözümden axan yaşların bele sevincden, kederden yoxsa heyretden, teeccübden olduğunu aydınlaşdıra bilmirdim. Atam özü de ilk evvel menim onu qucaqlamağıma teeccüble yanaşsa da biraz keçmiş qollarını küreyimde hiss etdikde özümden asılı olmadan sinemden hönkürtü qopmuşdu. Oyuncağının elinden alınmasından qorxan uşaqlar kimi atamı berk-berk qucaqlayıb ağlayır, ele bilirdim kimse bu deqiqe bizi ayıracaq, ya da gördüyüm yuxudan oyanacağam. Dayanmadan, pıçıldayaraq eyni sözü tekrarlayırdım:
-Ata, bağışla meni.
Atam ise heç ne demeden sadece meni özüne sıxıb küreyimi sığallayırdı. Bu halımız ise mene iller evveli xatırladır, Bakıya her getdiyimde eynile bu cür atamı qucaqlayır, buraxmaq istemirdim. İndi de sanki onu son defe görürmüşem kimi qucaqlayır, illerin acığını çıxırdım.
-Besdir daha öleceksen ağlamaqdan. ,- Orxan ireli gelib menim atamdan ayırdıqda bunu heç istemesem de beynim az da olsa reallığı qebul etdikde çekinerek Orxana teref geldim. Hemin andaca anam gözüyaşlı mene teref yüyürüb üz-gözümden öpür, bextimin, taleyimin bele getirmesine heyfslenirdi. Men özüm de yaşadıqlarımı xatırladıqca heyatımın bu cür alınmasına kederlenib buludtek dolsam da başımı qaldırıb Camalı gördükde şükür etmeyi bacarırdım. Düşünürdüm ki, Camal olmasa men çetin ki, bu qeder ağrıya döze biler, bu qeder yükün altından sağ çıxa bilerdim.
-Mama qurban sene. Kaş öleydim senin bu günlerini görmezdim. ,- üzüme düşen saçlarımı geriye verib gözümün yaşını silir, özü de ağlayırdı.
Men ise sanki dilimi udmuş, heç ne deye bilmirdim.
-Mama, sen Allah indi de sen başlama. Görmürsen qız ne haldadır? Sen hele deyirsen kaş öleydim! ,- Orxan bu defe eseble meni çekib yatağa teref getirdi ,- Sen uzan biraz. Gelirem. ,- deyib hamısı otaqdan çıxdı.
Hele de mene

<< 1 ... 130 131 [132] 133 134 ... 174 >>