yuxu kimi gelirdi atamın bura gelmeyi, meni qucaqlamağı. Ancaq bu bir neçe deqiqe ağzından bir kelme çıxmamışdı. Bilmirem belke de her kesin yanında menimle danışmaq ona ağır idi.
Aradan bir saata yaxın vaxt keçse de hele ki, ne Orxan gelmişdi, ne de başqa biri. Yatağın bir küncünde büzüşüb uzanmış, eyni fikirlerde idim. Qapı açıldıqda Orxan olduğunu zenn etsem de qarşımda yeniden atamı gördükde yerimden dik atıldım. Ayağa qalxıb yanımdakı stulu göstererek
-Keç.. Keç otur ata. ,- dilim topuq vura-vura axır sözümü bitire bilmişdim.
Atam ağır addımlarla keçib stulda eyleşdikde men özüm de çaşqın halda ne edeceyimi bilmir, otağın ortasında key kimi dayanmışdım.
-Otur. ,- zehmli sesi ile dillenib yatağı gösterdi.
Ese-ese keçib yatağın üzerinde eyleşib, başımı aşağı salmışdım. Her ikimiz lal-dinmez dayanmışdıq. Menim iller erzinde qelbimde yığılıb qalan peşmanlığım, incikliyim, xoşbextliyimi onunla bölüşme isteyi güclü olsa da indiki qarışıq duyğular içinde özümü inanmırdım ki, tamlıqla ifade ede bilim. Düzüne qalsa, indiki halda belke de daha bunların menası yox idi.
-Sen özün de bilirsen uşaqlarım içinde en deyerlisi olmusan. -, nezerlerini mene dikib söze başladı ,- Senin yerin mende hemişe başqa olub. Çıxıb getdiyini bilende and içmişdim seni bağışlamayacam. Evde hamıya senin adını çekmeyi qadağa etmişdim. Bütün rayon bilirdi seni övladlıqdan sildiyimi. ,- nefesini derib davam etdi ,- Zaman rehmete gedende ,- çetinlik çekerek danışır, alnında ter damcıları görünürdü. Men ise başımı aşağı salsam da tez-tez baxışlarımı atama teref yönlendirirdim ,- maman ağlayıb seni bağışlamağımı istedikde düşünmeden yox demişdim. Hemçinin ikinci övladını itirende de. Ancaq dünen Camalı o halda qarşımda gördükde, hemçinin menimle uzun uzadı danışıb her şeyi izah etdikde yeni derk eledim ki, deyesen men sehv etmişem. ,- ilk defe idi atamı peşman halda gördüyüm. Ağlayaraq yerde qarşısında oturub başımı dizlerine qoymuşdum.
-Men senin emeyini, zehmetini bir günün içinde yere

<< 1 ... 131 132 [133] 134 135 ... 174 >>