unutmuş, atamın yaxşı olduğunu eşitsem bele yene de heyecanla Camalı gözleyirdim. Camal geldikde ise balaca uşaqlar kimi arxasınca düşüb ağzını güdürdüm ki, atamgile gedek. Axır hamam otağına girerken gülümseyerek geri dönüb
-Hazırlaş çıxaq birazdan. ,- deyib içeri keçdi.
Az qala qaça-qaça otağa gedib elime keçeni eynime geyinib otaqdan Camalı gözleyirdim. Solmaz xaladan da xahiş etmişdim ki, biz gelene qeder qızlara baxsın. Yol boyu davam eden narahatlığıma ise atamı hemişeki gümrahlığı ile ayaqüste gördükde son qoyulmuşdu. Üreyimde defelerle Allaha şükür edib geceye qeder atamın yanından ayrılmamışdım. Camal da menim bu halımı görüb hem rahatlayır, hem de üzünde gülüş yaranırdı.
-Bax sene dedim üreyini sıxma yaxşı olacag. ,- sükan arxasında oturan Camal elimi sıxıb dillendi.
-Çox sağol. ,- pıçıldayıb başımı Camalın çiynine qoydum.

Övlad neçe yaşında olur olsun her zaman atasına, anasına ehtiyac duyur, hetta artıq özü de valideyn olsa bele. Men de iki uşaq anası qadın idim. Ancaq heyatımı atam olmadan tesevvür etmek mene o qeder ağır idi ki, bu duyğunu hansısa sözlerle ifade etmek inanmıram mümkün olsun. Men illerle atamdan ayrı qalsam da, o vaxtlar atamın menim üzüme baxmasa da heyatda olduğunu yada salıb rahatlayırdım. İndi ise içimde kiçik de olsa itirme qorxusu meni rahat yatmağa da imkan vermirdi. Aradan keçen günlerde ise içimdeki meni getdikce ele alan narahatlıq her atamın sesini eşitdikce azalırdı.

Aradan texmini on güne yaxın vaxt keçmişdi. Axşam yemeyini hazırlayıb Camalı gözlesek de keçen bir saatda hele de xeber yox idi. İşi ile bağlı gecikme olduğu zaman hemişe xeber verdiyi üçün indi Solmaz xala da menimle birge narahatlıq keçirib, gözü qapıda qalmışdı. Axır saat doqquza yaxın gelen zengde ise her ikimizin üreyine su sepilmişdi. Camalın sesini eşidib saatlardır meni bürüyen qorxudan esebimi cilovlaya bilmemişdim:
-Hardasan sen?!! Adam bir xeber verer!!!
-Faxire, işim var. Gece gele bilmeyecem. Nigaran qalmayın. ,- ses-küyden gücle

<< 1 ... 138 139 [140] 141 142 ... 174 >>