qaldırmağa çalışan Firengizin sesini eşitdikde dönüb küt baxışlarla üzüne baxırdım.
-Atam hanı? ,- pıçıltı ile soruşdum.
Firengizin meyus, mene çaresizlikle baxan gözlerini görüb yenice çatmışdı mene atamın heqiqeten artıq heyatda olmadığı. Baş verenleri tam menası ile derk etdiyimde ise özümde deyildim daha. Hemin anda sinemden qopan hönkürtü ile bütün her kes diqqetini mene cemleyib, yazıqlıq hissi ile baxırdılar mene. Meni sakitleşdirmeye çalışanları var gücümle iteleyib ağlayır, üzüme-gözüme çırpır, ah-nale qopardırdım. "Ata.. Getme qurban olum. Tek qoyma meni." sözlerini tekrarlayıb ellerim keyiyene qeder dizlerime döymüşdüm. En axırıncı ise Camalla Orxanın sesini eşidib, meni tutub ayağa qaldırmaqlarına mane olmaq istesem de taqetim qalmamışdı. Başımın üstünde bir-birine qarışan sesler, uğultular getdikce yoxa çıxırdı. Hiss edirdim ki, özümde deyilem, ancaq ayağa qalxmağa, yeniden ağlamağa, atamın yoxluğu ile mübarize aparmağa gücüm yox idi..
Üstümdeki ağırlıqla, çöküntü ile gözlerimi gücle açıb etrafa nezer saldıqda Firengizi başımın üstünde gözüyaşlı görüb her şeyi xatırlayıb celd yataqda dikeldim. Heç ne demeyime imkan vermeden Firengiz meni bağrına basıb teselli verir, özümü daha da mehv etmeyime imkan vermirdi.
-Sen özünü vurmaqla, döymekle Sahib emi qayıtmayacaq. Sene belke de her kesden daha ağırdır başa düşürem ancaq özünü ele almağa çalış. - Firengiz meni qarşısına qoyub uşaq kimi başa salır, arabir gözümden axan yaşı silirdi.
-Atam meni illerle danışdırmadı, üzüme baxmadı. ,- hıçqırtıdan sözleri kiçik fasilelerle deyirdim ,- Hele yeni barışmışdıq. İndi itirdim onu. ,- yeniden hönkürüb Firengizi qucaqlamışdım.
-Bax şükür et ki, atan seni sağlığında bağışladı.
Firengiz belke de hardasa haqqlı idi. Atamla axırıncı dörd ili yaşamadan, onunla küsülü halda heyatdan köçe bilerdi. Hemin vaxt ise özümü ömrümün sonuna qeder bağışlamazdım.
Otaqda tek-tenha oturub hele de bu ölümle barışmağa, qebul etmeye çalışsam da bacarmırdım. Uşaqlığımdan beri

<< 1 ... 140 141 [142] 143 144 ... 174 >>