atasını erken yaşda itirenlere ürek ağrısı ile deyilen "yetim" kelmesini tez-tez eşidirdim. Men öz heyatımı qurmuş, övlad sahibi qadın idim. Ancaq indi yetim kelmesi mene o qeder doğma idi ki, başa düşürdüm insan atasını hansı yaşda itirirse itirsin o hemişe yetim qalır, bir terefi eskik olur. İndi başımı sığallıyacaq, mene nesihet verecek, çetin vaxtlarımda yanına qaçdığım, meni başa düşen, mene qucaq açan insan - atam artıq yox idi. Men öz canımdan olan doğmalarımı defelerle itirib bu itkilerle barışsam da atamın yoxluğu mende ele bir yara açmışdı ki, inanmırdım sakitlikle, sağlamlıqla bununla barışıb, heyatıma davam edim.
Açılan qapı arxasında Camalı, yanında ise Orxanı görüb yeniden sakitlikle başımı dizlerime qoysam da onlar çekinirdiler mene yaxın gelmeye, deyesen.
-Yaxşısan? ,- yerde oturub saçlarımı geriye aparan Camalı görüb, dişlerimi qıcayıb özümü gücle saxlamışdım. ,- Bir şey isteyirsen?
-Çıx get. ,- mene xas olmayan sakitlikle dillenib, üzüne bele baxmırdım.
-Faxire ,- bu defe Orxan dillenib menim cavab vermeyimi gözleyirdi.
-Cehennem olun!!! ,- aniden başımı qaldırıb coşduqda ikisi de bunu gözlemirdi deye üzüme baxa-baxa qalmışdılar ,- Çıxın gedin!!! Siz mene atamı axırıncı defe görmeye de imkan vermediniz!!! ,- ayağa qalxıb eseble Camalın sinesini yumruqlayırdım ,- Ne seni ,- üzüme Orxana dönderib davam etdim ,- ne de ki seni heç vaxt bağışlamıyacam!! İndi çıxın gedin. ,- axırıncı sözlerimi sakitlikle söyleyib otağın qapısını açıb getmeklerini gözleyirdim.
-Bacı biz sene göre. Atamı ele görmeyini istemirdik. ,- Orxan çaşqın halda ne deyeceyini bilmir, menim esebimi soyutmağa çalışırdı.
-Çıxın dedim. ,- sebrimi basıb başım aşağı sakit tonda dillendim.
Camal eseble otağı terk etdikden sonra Orxan da peşman halda ağır addımlarla getmişdi. Hikke ile otağın qapısını çırpıb içeriden gelen seslere de qulağımı tutmuşdum. Men özümle bacarmırdım. En pis vaxtlarımda yaxınlarıma yanımda olmağa, mene destek olmağa icaze vermir, eksine bütün baş

<< 1 ... 141 142 [143] 144 145 ... 174 >>