verenlerin acığını onlardan çıxırdım.
Axşamüstüne qeder otaqdan çıxmayıb teklikde ah-nale qopardıb, haldan düşene qeder ağlamışdım. Ağlamaqdan şişen gözlerimi gücle açıb qapıda dayanan Firengizi narahat halda görüb
-Ne olub? ,- dedim.
-Biz Sahib eminin mezarına gedirik. Eger isteyirsense sen de gel. ,- çekinerek axırı dile geldi.
-Gelirem. ,- asta hereketle yataqdan qalxıb çöle çıxdım.
Qapının kandarında gözüyaşlı dayanıb meni narahatlıqla süzen anamı görüb gücle sakitleşdiyim vaxt yeniden özümü saxlaya bilmeyib, anamın qucağına atılıb ağlayırdım.
-Mama ,- hönkürtüden sözlerimi axıra çatdıra bilmirdim ,- Men indi.. Men atamsız ne edecem?!
-Atan bizi başsız qoyub getdi. ,- anamın sesi artıq mene qarışmış ağlayır, bir neçe deqiqelik bu ses-küylü bu ağlaşmadan sonra ise etrafımızdakı qadınlar gücle bizi ayırıb, yola düşmüşdük. Mezarlığa yaxınlaşdıqca ise hiss edirdim ki, nefes ala bilmir, boğuluram. Maşının şüşesini açıb derinden nefes alıb, özümü ele almağa çalışırdım. Mezarlığa çatıb maşından düşdükde yeniden qadınların ses-küyü bürümüşdü her terefi. Qorxa-qorxa, ağır addımlarla atamın qebrine çatdıqda inana bilmirdim ki, menim her kesden, her şeyden güclü atamın cansız bedeni indi bu kiçik mezardadır. Axı hele bir gün evvel menimle şen, gümrah danışan atam nece ola bilerdi indi burda idi?! Mezara yaxınlaşaraq qucaqlayıb bu defe sessiz, sakit halda ağlayırdım. Atamın itkisi mende açılan yaradan elave ele bir eseb getirmişdi ki, bu eseble torpağı ovcumda sıxır, dırnaqlarım etime batıb incitse de hal-hazırda bu vecime deyildi.
-Ata, qurban olum meni yetim qoyma. Qayıt gel evine. Ata.. Qayıt.. Qurban olum qayıt. ,- pıçıltı ile atamla danışır, yalvarırdım.
-Faxire, sen Allah biraz sakitleş. Qalx ayağa. ,- Firengizle birlikte Jale meni mezarın üstünden qaldırıb bir kenara çekib qoluma girmişdiler ki, yıxılmayım.
Firengiz üzüme su çileyir, ellerimi ovuşdurub gözümün yaşını silirdi. O qeder taqetden düşmüşdüm ki, gözümü açmağa bele halım yox idi. En axırıncı

<< 1 ... 142 143 [144] 145 146 ... 174 >>