yaddaşımda qalan ise kiminse qucağında getmeyim idi. Gözümü yene başımdaki dözülmez ağrı ile açıb qaranlıqda diqqetle etrafa baxırdım. Hele derk etmirdim harda, nece olduğumu.
-Oyandın. ,- kenardan Camalın pıçıltıya enen sesini eşidib bir anlıq diksinib yataqda geriye atıldım. ,- Qorxma. ,- elimden tutub davam etdi ,- Yaxşısan?
Elimi zerble ondan çekib yeniden yatağa uzanıb yatmağa çalışırdım.
-Faxire, bizi özünden uzaq tutmaqla eline heç ne keçmeyecek.
-Bes sizin elinize ne keçdi?! Atamı görmeye qoymadınız axırıncı defe! Ne keçdi elinize?! ,- yeniden hirsim geri qayıtmışdı.
-Sen axı niye heç kime qulaq asmadan öz-özüne qerar verirsen?!! ,- bu defe Camal eseble ayağa qalxıb qışqırırdı. ,- Sahib emi axşamüstü narahat olsa da yaxşı idi veziyyeti! Qoymadı seni getirek! Dedi yaxşıyam!! Hele bizle oturub çay da içmişdi. Gece men eve qayıtmağa hazırlaşırdım. ,- sesinin tonunu aşağı salıb yeniden stula eyleşdi,- Heyetde birden ses-küyü eşidib eve çıxdıqda artıq gec idi. Bir neçe deqiqenin içinde üreyi dayanmışdı. Heç birimiz gözlemirdik. İnan biz bilmirdik bele olacağını! ,- eseble dese de sesindeki peşmanlığı, çaresizliyi hiss etmişdim. Ancaq bu qeder tezlikle ne onu, ne de digerlerini bağışlamaq niyyetinde deyildim.
-Camal, getsen yaxşıdır. ,- gözlerim dolsa da ağlamamaq üçün özümü saxlamışdım.
-Faxire, bizi peşman etme. Onsuz da peşmanam. Haqqlısan. Sen burda olmalı idin. Amm daha gecdir bunları danışmaq üçün.
-Bir-iki güne uşaqları getirersen bura, zehmet olmasa. ,- Camalı eşitmirmiş kimi davranıb, dava-dalaşdan uzaq qalmağa çalışırdım.
-Yaxşı!!! ,- hirsle qalxıb otaqdan çıxdı.

Belke de sehv edirdim, bilmirem. Amma meni atamı axırıncı defe görmekden mehrum eden insanın menim en doğmalarım, en yaxınımlarım olduğunu yadıma saldıqda eseb, hirs, hikke qanıma dolurdu sanki.

Aradan keçen ses-küylü üç-dört günü yola verib Mensure ile Solmazı söz verdiyi kimi getirmişdi Camal. Men özümde olmayıb uşaqlarla çox maraqlana bilmesem de Firengiz onları tek

<< 1 ... 143 144 [145] 146 147 ... 174 >>