barışmağım başlanğıc olmuşdu ki, ardınca Orxanla da barışıb onun qucağında teselli tapmışdım.
-Men deyesen sizi ömrümün axırına qeder incideceyem. ,- dodaqucu gülümseyib Orxana baxırdım.
-Biz de deyesen ömrümüzün axırına qeder buna dözmeliyik. ,- bu sefer o da mene qoşulub gülürdü.

Atamın gözlenilmeden bizi kimsesiz qoyub getmesi her birimize tesir edib bizi çökdürse de bundan sonra aile olaraq bir-birimize dayaq olmalı, en esası anamı tek qoymamalı idik. Belke de hamımızdan daha çox anam sınmışdı menevi cehetden. Ancaq övladlarının daha da pis hala qalmaması üçün özünü tox tutur, geceler oturduqda gücle deyib gülür, bizim kefimizi açmağa çalışırdı.

Atamın qırx merasimini bitirib eve qayıtmışdıq. Ata evimde qalmaq mene yaxşı tesir etse de öz evimize ayaq basdığım anda anlamışdım ki, menim övladlarımla, ömür-gün yoldaşımla yaşadığım ev atam evimden de doğmadır mene. Eve qayıtdıqda ise mümkün qeder aileme vaxt ayırıb atamın yoxluğunu qebul, onunla barışmağa çalışırdım. Camalın desteyi ile heyatımın en zor günlerini bitirib nisbeten özüme gelmişdim..

Belelikle, günler, aylar, iller bir-birinin ardınca keçmiş, hem atamın, hem övladlarımın illerdir mende yara kimi qalan ağrısı tamlıqla keçmese de artıq aradan keçen iller mene daha sebrli, dözümlü olmağı öyretmişdi. Bu iller erzinde ne Camal mene de men övlad haqqında düşünmesek de menim qelbimde ona oğlan övladı bexş etmek arzu kimi qalmışdı. Bezen Solmaz xala da bununla bağlı sözarası danışıb, övlad haqqında yeniden düşünmeyimizi istese de Camal her defesinde eseble anasına "Bizim iki övladımız var onsuz mama!" deye dillenib söhbeti bağlayırdı. Men ise Camalın bu reaksiyasını görüb susmaqla kifayetlenirdim.

Yayın axırlarına yaxın idi. Evde bu il Solmazın mektebe getmeyinin heyecanını yaşayır, demek olar her gün ona nelerse alınırdı. O ise Mensureden ferqli olaraq o qeder decel uşaq idi ki, evde her kesi tenge getirmiş, çöle çıxdıqda boyunu aşan hediyyeler almadıqca qayıtmırdı. Yazıq Camal onun her

<< 1 ... 149 150 [151] 152 153 ... 174 >>