kömekliyi maşına minib yeniden mehmanxanaya yollanmışdıq. Maşından düşdükce halsızlığımı görüb etirazlarıma baxmadan meni qucağına alıb otağa qaldırmış, üstümü de örtüb yanımda uzanmışdı.
Bu yaşananlardan tek men yox Camal da hedsiz yorğun düşmüşdü. Ancaq yene de o, hemişeki Camal idi. Her şeyden evvel meni, menim rahatlığımı düşünürdü.
Gözümü açdıqda hava artıq alatoranlıq idi. Camal ise hele de yatmış, ağır-ağır nefes alırdı. Ehtiyatla, onu oyatmadan ayağa qalxıb pencereden etrafı seyr edirdim. Evveller Bakı dedikde en gözel zamanlarımı - telebeliyimi, Camal ile olan ilk ve unudulmaz günlerimizi yadıma salıb, bu şehere heyranlığımı bildirirdim. Ancaq indi ne sebebe bura geldiyimizi xatırladıqca artıq bu şehere de nifret edir, mümkün qeder uzağa qaçıb getmek isteyirdim. Her şey bir qırağa, Camalı da özümle birlikte buralara getirib çıxartmışdım. Menim vaxtında etdiyim günahlar olsa da onun ki günahı yox idi.. Başımı şüşeye söykeyib sessiz-semirsiz dayanmış, ağlımdakı düşüncelerle tek-tenha qalmışdım. Hemin vaxt belimde hiss etdiyim ellerden önce diksinsem de başımı azca yana eyib Camalı gördükde gülümseyib barmaqlarımı ellerinin üstünde gezdirirdim. Camal ise saçımı qoxlayır, arabir boynumu öpürdü.
-Belke biraz cavanlığımızı yadımıza salaq? ,- Camalın sesinde iller evvelki ağlımı başından alan notları duyub neyi nezerde tutduğunu anlamışdımx
-Sen özüne qoca deye bilersen ancaq men hele de cavanam. ,- ona teref dönüb dillendim.
Camal gülümseyib
-Menim cavan arvadım, geyin çıxaq. ,- sözünü vurğu ile deyib yeniden meni öpdü.
Hemin gece heqiqeten biz cavanlığımızı yadımıza salmışdıq. İller evvel getdiyimiz parklara, bulvara yene el-ele gedib bütün derd-serimizi unutmuşduq. Men sözün heqiqe menasında xoşbext idim. Belke indi de nefesim dayanıb ölsem neyise yarımçıq yaşamaqdan şikayet etmeden heyata gözlerimi yumardım. Camal heyatıma geldiyi ilk günden meni xoşbext edib belke de yuxularıma bele gelmeyecek qayğını, sevgini hiss etdirmişdi mene.
Skamyada

<< 1 ... 158 159 [160] 161 162 ... 174 >>