teeccübümü, esebimi ifade edim.
-Senin burda ne işin var?! Hem sen nece menim yanıma bilet almısan?! ,- aferin mene. Sanki esl derdim ele bilet idi.
-Bakıya gedirem,- ele rahatlıqla cavab verirdi ki, menim esebim deyesen onun vecine bele deyildi.
-Mene ne?! Get! Daha yanımda niye oturursan?!
-Bilet buradır. Menlik deyil,- üzündeki bic gülümseme ile esebimden feyziyab olurdu.
Bir kelme olsun cavab vermeyib üzümü yeniden şüşeye teref dönderdim. Bir neçe deqiqe keçmişdi ki, yaşlı bir qadın yaxınlaşıb Camala baxaraq
-Ay oğul, bura deyesen menim yerimdir.,- dedikde Camalın üz ifadesi hele de ağlımdadır. Çaşqın, pert olmuş. Mene ise ele gülmek gelmişdi ki, özümü gücle saxlayırdım.
-Xala qurban olum keç menim yerimde otur. Nişanlım tek oturmasın. Bax arxadakı sırada.

Nişanlım sözünü eşidib iri gözlerle Camala baxırdım. Delidir bu nedir?!..

-Bala yox. Arxada üreyim sıxılır. Çekil görüm. Men boyda arvad ayaqüste qaldım,- xala ise ele hey Camalı iteleyirdi ki, yerine keçsin.

Men de bayaqkı teeccübü bir kenara qoyub onların bu halına gülürdüm. Camal ne qeder xalanı dile tutmağa çalışsa da xala dediyinin üstünde durmuşdu. O da mecbur xalaya yer verib keçib yerinde eyleşdi.

-Nişanlısını yeyeceyem ele bil. Bayaqdan imkan vermir yerimde oturum. ,- Camalı sözün esl menasında qovandan sonra xala yanımda oturub arxasınca deyinirdi.
Nehayet, Bakıya çatmışdım. Camal yene el çekmeyib arxamca eve qeder gelmişdi. Sabahı dersden qayıtdıqdan sonra Camalı düz qarşımda görüb bir anlıq tutulmuşdum. Bu oğlana deyesen xoş gelir her gün men terefden redd edilib, lazımsız sözler eşitmek. İndi ise hem dünenin yol yorğunluğu hem de bezginliyim sayesinde yaxınlaşan Camala bu defe heç ne dememiş, onun söze başlamağını gözleyirdim.
-Ne eceb elindekileri başıma vurmursan?,- gülürdü.
-Çox isteyirsense vura bilerem.,- elimdeki kitabı qaldırıb vurmağa hazırlaşırdım ki, qolumdan zerifce tutub gülümseyerek aşağı endirdi.
-Ne lazımdır sene?!
-Hele de bilmirsen?
-Yox! Bilmek de

<< 1 ... 15 16 [17] 18 19 ... 174 >>