keçirirdik. Men ise qorxudan az qala ağlayırdım. Tez-telesik Camala zeng edib tecili eve gelmeyini deyib cavabını bele gözlemeden desteyi asmışdım.
Özümü sakitleşdirmeye çalışsam da yaddaşım qeyri-ixtiyarı yene meni iller evvele aparmış, Zamanı, Elmanı yadıma salıb özümü ele bilmemiş, ağlamağa başlamışdım.
-Sakit ol qızım. Adi bir şeydir. ,- Solmaz xala tez-tez bunları tekrarlayıb meni sakitleşdirmeye çalışsa da xeyri yox idi. Men artıq özümde deyildim. Heç neyi eşitmir, heç neyi görmürdüm. Yalvarırdım ki, birce Allah mene yeniden övlad dağı yaşatmasın.
Muradı qucağıma alıb hem ağlayır, hem de istilikden zarıyan oğlumu sakitleşdirirdim. Beynimin illerdir meni rahat buraxmayan xatirelere yeniden qayıtmasına ise mane ola bilmirdim. Onu var gücümle özüme sıxıb bu evde, menim qucağımda axırıncı defe olduğunu düşündükce hönkürtüm dayanmırdı.
Yarım saat keçmemiş Camal tengnefes halda qapıda göründükde Solmaz xala menim neyise izah edecek halda olmadığımı anlayıb özü Camala teref addımladı. Veziyyeti qısa şekilde izah etdikde Camalın üzündeki qorxunu, heyecanı hemin an ağlamaqdan gözlerim torantı görse bele görmüşdüm. Kelme kesmeden maşına eyleşib xestexanaya yollanmışdıq. Yol boyunca Muradı qoynuma sıxıb sessiz gözyaşı axıdır, qoxusunu yaddaşıma hekk edirdim. İçimdeki qorxuları, heyecanları dile getirmek isteyi aşıb-daşsa da indi Camalın susqunluğu, çiynine qoyulmuş yükün ağırlığını hiss edib bütün bu duyğuları içimde boğurdum. Xestexanaya çatdıqda Camal celd maşından düşüb gelib qapını açdığı zaman bir anlıq göz-göze gelib her ikimiz meyusluğu duymuş amma o, celd davranıb Muradı qucağımdan alıb, birlikte xestexanaya addımlamışdıq.
Xestexananın soyuq divarları, tibb bacılarının, hekimlerin o yan bu yana qaçmağı - her şey yeniden baş verdikce gözüm qaralır, tarazlığımı gücle saxlayırdım. Camal Muradın veziyyetini hekimlere izah edib qayıtdıqda her ikimiz otağın qarşısında stulda eyleşib xeyirli bir xeber gözleyirdik. Ümidsiz, çaresiz halda sessizce, dinmeden,

<< 1 ... 165 166 [167] 168 169 ... 174 >>