qucağımdan alıb özü saxlamışdı.
-Sen biraz yat. Yolumuz uzundur. ,- deyib alnımdan öpüb penceyini üstüme örtmüşdü.
Axşama qeder ancaq ağlamışdım deye bir neçe deqiqenin içinde yuxuya getmişdim. Rahatlıqla yata bilmesem de biraz özüme gelib yuxudan oyanmışdım. Gözlerimi açdıqda Camal Murad qucağında arxaya söykenib yatmışdı.
Her defesinde Camal baxdıqda özümü günahkar hiss edir, mene göre nelere dözdüyünü görüb vicdan ezabi çekirdim. Düzdür, Murad onun da oğlu idi. Amma bütün bunların hele de menim iller evvelki günahıma göre baş verdiyini düşünüb sessizce gözümün yaşını axırdırdım. Atam meni bağışlamışdı amma men onun yegane qızı olaraq onun bütün ümidlerini puç etmişdim. Bu sebebden inanırdım ki, o meni en son anına qeder üreyinde tamlıqla bağışlamamışdı. Ona göre de başıma gelen her felaketde her kesi kenara qoyub özümü günahlandırırdım ilk önce.
Teyyare artıq Moskva hava limanına endikde Camal da gözlerini yavaş-yavaş açırdı. Murad da onunla birlikte yuxudan oyanıb sızıldayırdı.
-Yuxudan oyanıb heyasızlığı tutub ver mene. ,- mecbur halda gülümseyib Muradı qucağıma alıb sakitleşdirirdim.
Bir neçe deqiqe sonra teyyareden enmiş, hava limanının içinde idik artıq. Gözlerim Rasimi axtarır, diger terefden Muradın nazı ile oynayırdım.
-Bağışlayın, siz Allah. O qeder tıxac var ki, özümü gücle çatdırdım. ,- Rasimin xecalet dolu sesini eşidib fikir vermeden gülümseyerek onu qucaqladım.
-Çox sağol. ,- qeher dolan boğazımdan sözler gücle çıxmışdı.
-Az danış. Sen menim bacımsan. ,- meni özümden aralayıb Camalla da görüşdükden sonra söhbet ede-ede maşına doğru addımladıq. Eve çatdıqda ise Vefa bizi gülerüzle qarşılamışdı. Onunla indiye qeder çox söhbetimiz olmasa da mene ilk baxışdan pis tesir bağışlamamışdı. Hem meni, hem Muradı öpüb qucaqlayıb hazırladığı otağa getirmişdi bizi.
-Bacı bir şey lazım olsa mütleq xeber et. Utanma. Murada göre de narahat olma. Rasim çox yaxşı hekim tapıb seher sizi gözleyir. Sağalacaq balaca balamız. ,- Muradı öpüb otaqdan

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 174 >>