zamanda peşmanlıq, günahkarlıq hissi boğazımı sıxırdı. Eger heqiqeten ele idise demek men özüm öz övladlarımı zeherlemişdim. Onların ölümüne men sebeb olmuşdum. Men.. Divara söykenib fikrimin qarışdığını, özümde olmadığımı anlayan Camal yaxına gelib qarşımda dayandı.
-Gedek biraz yat. Seher analizler üçün gelmeliyik. ,- elini belime qoyub meni ehmalca özüne çekdi.
-Aha. Gedek. ,- başımı bulayıb, fikirlerimi burda-xestexananın soyuq, boğucu divarlarında qoyub Muradı da götürdükden sonra Camalla birlikte eve yollandıq.
Vefa da Rasim de bize ürek-direk verib inandırırdılar ki, daha her şey yaxşı olacaq. "Her şey yaxşı olacaq". Bu sözü illerdir defelerle hem eşitmiş, hem de özüm özümü buna inandırmağa çalışmışdım. İndi yeniden bu kelmeni eşitmek mende eseb doğurur, hem de gülünc gelirdi. Bundan sonra ne yaxşı ola biler ki? Ya da bele deyek, yaxşı olsa ne deyişecek? Men ki artıq üç övladımı itirmiş, indi de her an körpesini yeniden itirmeye özünü hazırlayan ana idim.
-Niye yatmırsan? ,- qapını açıb pencerenin qarşısında ruh kimi dayandığımı gören Camal dillendi.
Geriye dönüb kandarda meni maraqla izlediyini gördükde yeniden başımı şüşeye teref dönderdim:
-Yuxum yoxdur. Sen keç yat yorğunsan. ,- özüm de hiss edirdim ki, menden asılı olmadan etrafımdakı her kesle soyuq tonda danışıram.
Növbeti anda Camalın qollarını belimde hiss etdikde ellerimi barmaqlarının üstüne qoyub, başımı sinesine yasladım.
-Sabaha gümrah olmalısan. Daha bele yox. ,- Camal her kelmesinde yan terefime tökülen saçlarımı sığallayır, arabir boynuma kiçik öpüşler qondururdu.
Ehvalım gün erzinde defelerle deyişib her defesinde kefsiz, meyus halda özümü tapsam da indi Camalın qucağında fikirlerden biraz kenara çıxmağı bacarmışdım. Geceni Camala sıxılıb yuxuya getmeye çalışsam da sayını unutduğum qeder oyanıb Muradın nefes alıb-almamağını yoxlamışdım. Her defesinde ise ürekden şükür edib yeniden yatağa uzanırdım. Zülm-zelaletle keçen gecenin ardınca nehayet, seher hazırlaşıb xestexanaya

<< 1 ... 169 170 [171] 172 173 174 >>