de Nineli xanım meni bu halda görüb celd yanıma gelib meni özüme getirmeye çalışırdılar.
-Faxire, özüne gel. Ne oldu sene? ,- qollarımdan tutub meni silkeleyirdi.
-Men öldürmüşem onları, Camal. Elmanı da Zamanı da. ,- bayaqdan özümü nece berk sıxmışdımsa indi boşluğa buraxıb gözümden yaşlar axırdı ,- Men zeherlemişem balalarımı. ,- deli insanlar kimi eyni sözleri tekrarlayıb heykeltek dayanmışdım.
Ninel xanım ise ne baş verdiyini anlamayıb her ikimize baxıb ne ise açıqlama gözlese de indi heç kes o hayda deyildi, mence.
-Ağlına geleni danışma! ,- meni ayağa qaldırıb Nineli xanıma bir-iki kelme dedikden sonra otaqdan çıxmışdıq.
Otaqdan çıxmağımızla hönkürtü ile ağlayıb Camalı qucaqlamağım bir olmuşdu.
-Men özümü heç vaxt bağışlamayacam. Heç vaxt. ,- ağlaya-ağlaya sözleri gücle dile getirirdim.
-Sen deli olmusan?!! ,- meni özünden aralayıb qışqırmağa başladı. Bu adi mezemmet deyildi. Heqiqeten Camalın gözlerinden duyurdum ki, o heqiqeten menim bu düşüncelerime özünü cilovlaya bilmir ,- Sen ya da men hardan bilerdik ki, bele olacaq?! Hansımız isteyerdik bele olsun?!! Allaha and olsun bir de bele bir şey eşitsem senden özüme cavabdeh deyilem!!! ,- Camalı eminlikle deyerdim ki, bu iller erzinde ilk defe idi bu cür esebi gördüyüm. Dilimi qarnımda gizledib heç ne demeden Camalla birlikte eve qayıtmışdıq.
Hemin günden sonra üç hefteye yaxın Moskvada qalmışdıq. Hem Murad hem de men müalice almışdıq. Oğlum ise günden güne sağalıb saralıb-solan rengi özüne gelirdi. Onu her defesinde bele gördükde Allaha şükür edib Camalı qucaqlayır, heqiqeten xoşbextliyi yaşayırdım. Xestexanadakı axırıncı günümüzde ise Ninel xanımın otağına keçib yene meni gülerüzle qarşıladığını görüb özüm de aydın görülen gülümseme ile ona yaxınlaşıb qucaqladım.
-Çox sağolun her şeye göre. Men ne desem de azdır.
-Men de anayam. Sizi başa düşürem. Muradı sağlam görmek meni de sevindirir. ,- deyib meni bir daha qucaqladı.
Belelikle, bir neçe gün sonra hazırlaşıb yeniden rayona qayıtmışdıq.

<< 1 ... 171 172 [173] 174 >>