soruşa bilmirdim deye ele Camal özü her şeyi danışırdı mene.
-Fikirleşdim ki, sen qış sessiyasından qayıdanda mamagil geler size. Elçilikde senin de olmağını isteyirem. ,- qefil deyişen söhbetden utanıb yanaqlarım az qala od tutub yanırdı.
-Menim fikrim sene önemli deyil?
-Buyurun Faxire xanım deyin fikrinizi. Olmaya etirazınız var? ,- gülümseyib üzünde duyduğum heyranlıqla mene baxırdı.
-Ola bilmez? ,- bu defe men de gülümseyirdim.
-Elbette ki, yox.

Bir saata yaxın birlikde vaxt keçirdib meni eve getirmişdi. Camalın dediklerini bütün gece götür-qoy etmişdim. Bilmirdim atam bu meseleye nece reaksiya verecek. Ancaq Camalgille aramızda olan tebeqe ferqi bilirdim ki, evimizdeki her kesi narahat edecek. Düzdür, bu barede heç vaxt aramızda söhbetler olmayıb. Ancaq atamın düşüncelerine esasen deye bilerdim ki, atam istemez yegane qızı er evinde nelerdense eziyyet çeksin. Belke de bunları düşünmek üçün hele tez idi lakin indiden özüme derd etmişdim.

Camalla on gün burda qaldığı müddetde her gün görüşür bir neçe saat söhbet edib yeniden eve qayıdırdım. Evvel Camal haqqında düşüncelerim ve ümidlerim kiçik olsa da indi veziyyet tamam semte yola almışdı. Onun her kelmesinde, her hereketinde mene qarşı hisslerinde semimiliyi hiss olunurdu. İndiye qeder bir defe olsun sevgisini diline getirmemişdi. Genc idim. Men de her kes kimi isteyirdim ondan sevgisini eşitmek. Ancaq Camal ele biri idi ki, nece deyerler, sözden çox edilen emele qiymet verirdi. Bu sebebden özü de her zaman hereketleri ile sevgisini belli edib menim qelbimi qazanmağa çalışırdı. Bakıdakı son günümüzdeki söhbetimiz ise indiye qeder yadımdadır:
-Sabah qayıtmalıyam. Çalışacam yene gelim. ,- düz qarşımda dayanıb danışırdı. Sesindeki qayğı ise hemişeki kimi öz yerinde idi.
Men ise hem utandığımdan hem de eşitdiyim xoş olmayan xeberden başımı aşağı salıb onu dinleyirdim.
-Faxire.. ,- eli ile çenemden tutub başımı qaldırdı ,- eşitmirsen meni?
-Eşidirem. Sağ-salamat,- sünii gülüşüm yene üzümde

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 174 >>