hazırlaşırdım artıq. Bütün imtahanları uğurla verib atamgilin yanına qayıtmışdım.

Ailemizde ise Jale ile Raul övlad heyecanı yaşayırdılar. Atamla anam bu xeberi eşidib ele sevinmişdiler ki, heç belke de öz övladlarının xeberinde bu qeder sevinmeyibler.

Gelişimden üç-dörd keçmişdi. Jale ile çöle çıxıb mağazadan bir neçe lazım olanı alıb eve qayıdırdıq. Heyetimize girmemiş ses-küyü eşidib her ikimiz qorxub ese-ese qapını açıb içeri keçdik. Atam dayanmadan qışqırır, ele Raul da ondan geri qalmırdı. Anam ise bilmirdi hansını sakitleşdirsin. Yaxına gelib asta sesimle
-Ne olub? ,- deye dillendim.
Ele bu sözüme bendmiş kimi atam yeniden coşdu:
-Daha ne olacaq?!! Acından günorta duranlar Sahib Ağalarovun qızına elçi düşür !!!

Meselenin ne yerde olduğunu anlayıb sakitce çekilib kenarda dayanmışdım. Anam veziyyeti deyesen başa düşmüşdü ki, göz ağardırdı mene. Raulun da baxışları mene ürküdücü gelirdi. Heç ne demeden Jale ile birlikde eve qalxdıq. Axşam yemek yemeye bele otağımdan çıxmamışdım. Gece her kes yatdıqdan sonra anam qapını açıb bayaqkı üz ifadesi ile içeri girdi.
-Ata sakitleşdi? ,- pıçıldadım.
-Danış görüm sen ne hoqqa çıxardırsan başımıza?! ,- elini beline qoyub qarşımda dayandı.
-Men.. Heç ne etmemişem.
-Qabağında uşaq yoxdu Faxire! Başqa cür heç vaxt onların hüneri çatmazdı bizim qapıya söz göndersin!
Susub heç ne demirdim.
-Fikrin nedir bilmirem ancaq ağlını yığ başına! ,- qapını çırpıb getdi..Bizde adet idi elçilikden evvel oğlan terefi söz gönderib razılıq aldıqdan sonra resmi elçilik olurdu. Camalgil de eynile bele edib qohumlardan birini bizim qapıya göndermişdiler. İndi ise tesevvür edirdim atam bu xeberi getirene ne üz gösterib, neler demişdi.
İki gün demek olar ki, otağımdan çıxmamışdım.
Axşam Jalenin tekidi ile şam yemeyi üçün aşağı düşüb süfreye eyleşdim. Lazım olmadıqca heç kimle danışmırdım. Düzdür, mene qarşı ne atam ne de diger qardaşlarım gülden ağır söz dememişdiler. Sadece Raulla anamın baxışları idi meni narahat

<< 1 ... 23 24 [25] 26 27 ... 174 >>