cilde girmişdiler. Geceye qeder ise özüm de haldan hala düşmüşdüm. Menim üçün ağır idi. Hedsiz ağır.. Ağ gelinlikde ata-ana xeyir-duası eşitmeden bir başqasının qapısından gelin köçmek. Bunlar beynimden keçerken nefesim daralır, üreyim sıxılır, üzerime ağır bir yük çökürdü sanki. Hansı ki, aileme etdiyim haqsızlığın, günahın yükü.
Ağlımdan daha neler keçmirdi ki?.. Her şeyi geride qoyub yeniden eve qayıtmaq, her kesden bir-bir üzr isteyib özümü bağışlatmaq.. Ağlıma bu kimi fikirler gelib meni narahat etse de celd bunları uzaqlaşdırıb özümü toy abu-havasına salmağa çalışırdım.
Camalla aile qurmaq meni sevindirmirdi?.. Sevinirdim. Xoşbext gelecey ümid besleyirdim. Ancaq bu yaşadıqlarımın ağırlığı bu sevinci biruze vermeye imkan vermirdi.
Geceden biraz keçmiş vağzalı sesini, maşın siqnallarını eşidib üreyim esmeye başladı.
Heyecan, sevinc, teessüf.. Bütün duyğuları eyni anda yaşayıb gözlerim doldu. Bir neçe deqiqe sonra Camal artıq yanımda dayanıb elindeki gülü mene doğru uzatdı. Menim ne hissler keçirdiyimi key kimi elindeki güle baxmağımdan başa düşen Camal gülü elime verib özü de elimden tutub mene bir növ "sakit ol" demeye çalışırdı. Üzümdeki duvaq olmasa her kes bu üz ifademi görerdi yeqin ki.
Deyilen alqışlar, xeyir-dualar, musiqi sesleri, qadınların pıçıltıları.. Bütün sesler beynimde bir-birine qarışmışdı. Camal meni tutmasa belke de müvazinetimi itirib çoxdan olduğum yere çökmüşdüm. Nehayet, evden çıxıb keçib maşına eyleşdik.
-Sakit ol. Ağlama. ,- elimden tutub qulağıma pıçıldadı.
Camal ne dese de men sakitleşmek nedir bilmirdim. Ağlamağım hönkürtüye qalxmasa da enib-qalxan çiyinlerimden, nefesimden, burnumu çekmeyimden ağladığım aydın hiss olunurdu.Eve çatdıqda Camalın kömekliyi maşından enib asta addımlarla eve girdik. Men Solmaz xalagilin evde olmağını gözlesem de görünür ev boş idi. Camal meni bir neçe saniyelik tek qoyub otaqlardan birine keçdikde men de Kenarda dayanıb etrafa baxır, bir sonrakı addımı müeyyenleşdirmeye çalışırdım. O menim

<< 1 ... 48 49 [50] 51 52 ... 174 >>