dayanmışdı. Eve çatdıqda Orxanın qoluna girib, başımı çiynine söykeyib asta addımlarla içeri keçdik. Evdeki her kes bizim Bakıda olduğumuzu zenn etdiyi üçün birden bizi qarşılarında gördükde quruyub qalmışdılar.
-Bes siz Bakıya gedirdiniz? Ne oldu? Zaman hardadır? ,- Solmaz xala maraqla suallarını verse de heqiqete demeye heç birimizin gücü, cesareti çatmırdı.
-Ay bala, biriniz sesinizi çıxardın görek! ,- sebri daşan Solmaz xala yeniden dillendi.
-Mama, birazdan danışarıq. Faxireni otağına qoyum gelirem. ,- deyib mene doğru yaxınlaşaraq aparmağa çalışsa da geriye çekildim.
-Zaman daha yoxdur. Balam öldü. ,- deyib diqqetle Solmaz xalaya baxırdım. Bunu bir anda nece demişdim bilmirem ancaq söz ağzımdan çıxmışdı artıq.
Eşitdiyinin tesirinden gözleri böyüyen Solmaz xala yere çöküb sadece bir kelme getirdi diline:
-O da getdi.
İlahenın rengi ise bir saniyenin içinde kağız kimi ağappaq olmuşdu. O da heç ne deye bilmeyib Mensure qucağında sadece bize baxırdı.
Bütün bunların ardınca ise başlanan ah-naleler qulaq batırırdı. Orxanla Camal ise bilmirdi meni bu donmuş veziyyetden xilas edib özüme getirsin yoxsa Solmaz xalanı sakitleşdirsinler.
-İlahe su getir mamaya. ,- nehayet, Camal veziyyeti ele alıb dedi.
İlahenin ise hele olduğu yerde qalıb boş-boş baxdığını gören Camal yeniden dillendi.
-İlahe su getir !!! ,- sesden dik atılan İlahe gücle başını herleyib içeri keçib su getirdi.
Orxan ise menim bu menzereni görüb yeniden ağlamamağım üçün qucağına alıb otağa getirdi. Men ise hele de sakit idim. Ele bil meni keyleşdirmişdiler. Oğlumun paltarları elimde yatağıma uzanıb gözlerimi yumaraq yatmağa çalışırdım ancaq Zamanın ağlamağı qulaqlarımda cingildeyir, qoxusu burnuma gelirdi. Hemin geceni heç kimin üzüne baxmadan, heç kimle danışmadan yuxuya getmişdim.
Seheri ise başımdakı küt ağrı ile açmışdım. Her seher yanımda görmeye öyreşdiyim Camal bu defe yerinde deyildi. Elimdeki paltarlara gözüm sataşdıqda güclü ağlamaq isteyi baş qaldırsa da bu defe ne

<< 1 ... 89 90 [91] 92 93 ... 174 >>