qışqırıb bağıraq ağlaya bilir, ne de sessizce göz yaşı axıda bilirdim. Boğazımdakı yük rahat nefes almağıma, ağlayıb sakitleşmeyime imkan vermirdi. Sadece paltarları bağrıma basıb başımı arxaya söykemişdim. Oğlumla bağlı bütün xatireler gözümün qarşısından keçmeye başladı. Hele ilk defe xestexanada onun betnimde olduğunu öyrendiyim andan indiye qeder her şey bir-bir fragment kimi gözümün qarşısından keçirdi. Hamile olduğum vaxtlarda Camalın getdikce böyüyen qarnıma her defesinde sataşıb meni özümden çıxartmağını, geceler betnimdeki övladımla deqiqelerle söhbet etmeyimi, doğuş zamanı çekdiyim ağrıların onun sesini eşitdiyim anda xoşbextlikle evezlenmesini, adını qoyduğumuz zaman her birimizin qeherlenib gülerek, geleceye ümidle kiçik Zamanı qucağımıza almağımızı göz yaşları içinde xatırlayırdım. Solmaz xalanın onun adını çağırarken her defesinde gözünde gördüyüm keder, eyni zamanda yaranan fereh hissi mende de anlaşılmaz duyğular yaradır, hemçinin gülümseyib onun Zamana nece bağlı olduğunu görürdüm. O qeder fikirlere qerq olmuşdum ki, qapını açıb gelerek yanımda eyleşen Mensurenin bele deqiqeler sonra ferqine varmışdım. Menim bu halımı ilk defedir gören uşaq qorxusundan mene yaxınlaşmağa bele çekinirdi. Mensureni qucağıma alaraq öpüb ezizleyir, yeni-yeni dil açan qızım ise "mama" deyerek üz-gözümden öpürdü. Günortaya doğru evdeki ses-küyden qohumların da xeber tutub buraya geldiyi melum olmuşdu. Sebebini bilmesem de gelenlerden heç kim menim yanıma gelerek teselli verib, baş verenleri bir de menden eşitmeye cesaret etmirdi. Axşama qeder otaqdan çıxmamış, yanıma bir neçe defe gelen İlahe de sesimin çıxmadığını görüb getmişdi. Otağın işıqlarını bele yandırmamışdım deye axşam bütün otaq qaranlıq idi. Yataqda dizlerimi qucaqlayıb oturmuşdum ki, qapının açılıb işığın yanmasına başımı qaldırıb Camalı gördükde heç ne demeden yeniden başımı dizime qoydum. Başa düşürdüm, indiki halda bir bir-birimize dayaq olmalı idik, ancaq men o qüvveye sahib deyildim. Ya da hemişeki kimi

<< 1 ... 90 91 [92] 93 94 ... 174 >>