fikrinden daşındırmağa çalışsa da alınmırdı. Ele bilirdim men getmesem oğlum menden küsüb inciyecek.
-Sen başa düşmürsen, Camal. Balam orda- soyuq qebrde yatır. Men ise heç ne ede bilmirem. ,- ağlaya-ağlaya qarşısında dayanıb müvazinetimi itirmemek üçün yanımdakı stula söykenmişdim.
-Axı sen niye qebul etmek istemirsen ki, o daha yoxdur?!!! Niye özüne bu qeder eziyyet verirsen?! Çevril bir güzgüde özüne bax!! Eriyib yox olmusan az qala gözümün qabağında!! ,- Camal esebi olsa da menim bu halımla bağlı keçirdiyi narahatlığı qan daman gözlerinde aydın görürdüm.
Hıçqıra-qıçqıra yere çöküb ağlama davam etdim.
-Men deli olmaq üzreyem Camal. Özüm de ne danışdığımı bilmirem. ,- sözümü demeyimle Camalın meni qucaqlamağı bir olmuşdu.

Men de hiss edirdim ki, bu düşüncelerim artıq normal deyil ve özüme qayıtmalıyam. Ancaq nece deyerler, özümle bacarmırdım.
Camal da artıq menim baş qaldıran esebi hallarımı, normal olmayan davranışlarımı görüb hekime bele aparmışdı. Eseb pozqunluğundan geceler yatmır, evde mütleq ki, sataşıb dalaşmağa ne ise tapırdım. Her defesinde ise özümü ağlayan halda Camalın qoynunda tapırdım. İçdiyim dermanlar meni biraz evvelki halıma qaytarmış, sakitliyimi berpa etmişdi. Ancaq o qeder meni keyleşdirmişdi ki dermanlar günlerle yataqdan qalxmaq istemirdim. Evvel-evvel balamın ölümünü qebul etmeyib her an onun yuxudan oyanacağını, qucağımda gülümseyeceyini, her seher onun qığıltısına oyanacağımı ümid etsem de artıq Zamanın olmadığını qebul edib yoxluğuna öyreşmeye çalışırdım. Tek sığınacağım ise Mensure ile Camal idi. Solmaz xalanın özü de menim halımı görüb bezen yanıma gelib meni ezizleyir, elinden geldiyi qeder teselli verirdi. Anamla Orxan da meni tek qoymamışdı bu müddet erzinde. İnsan bele hallarda deyesen daha çox ehtiyac duyurdu sevdiklerine, onların qayğısına, sevgisine..

Orxan her defesinde anamla olmasa bele en gec heftede bir defe meni görmeye gelirdi. Aırıncı gelişinde ise evde Rasimin toyuna hazırlaşdıqlarını eşidib içimdeki

<< 1 ... 93 94 [95] 96 97 ... 174 >>