qışqırdı.
Bayaqdan qışqır bağır salan Zaurun bu hereketine artıq dözmeyib qezeble ayağa qalxdım.
-Ne var axı?! Ne var?! Ne isteyirsen? Arvadının eledikleri az oldu?! Ne isteyirsiniz menden?! Çıxın gedin heyatımdan! Get arvadının yanına! Men artıq bacarmıram! Başa düşürsen?! Bacarmıram!
Dediklerime çaşqınlıqla qulaq asan Zaur görünür heqiqeten heç ne bilmirdi. Özünü ele alıb veziyyeti öyrenmeye çalışırdı.
-Ne danışırsan sen? Esmiranın ne dexli?
-Görünür arvadının teşebbüslerinden xeberin yoxdu. Esmiranın o dexli ki, senin arvadın iş yerime, evime gelerek meni her kesin yanında biyabır edib, nalayiq sözler dedi! Guya men dağıtmışam yuvanızı! Men fahişelik edib seni ele keçirtmişem! Seni yatağıma salmışam! Boşanmanızın sebebkarı menem guya!-deye dayanmadan günlerdir içimde yığılan qezebi qışqıraraq boşaldırdım.
Heyret ve çaşqınlıqla meni dinleyen Zaurun bayaqkı mene olan qezebi sönmüş yerine peşmanlıq dolu baxışları gelmişdi.

Mene bir neçe addım yaxınlaşıb -Firuze inan bilmirdim. Menim heç neden xeberim yoxdu,-deye bir elini çiynime qoysa da qeherden boğulan sesimi zorla çıxarıb -Zaur bey xahiş edirem otağımı terk edin,-deye dillendim.
-Firuze emin ol her şeyi qaydasına qoyacam. Güven mene.
-Zaur bey! Meni mühafizeni çağırmağa mecbur etmeyin! Otağımı terk edin,-deye nisbeten asta lakin mümkün qeder hökmlü sesle dillendim.
Danışmağın menasız olduğunu anlayan Zaur son defe peşman baxışlarla üzüme baxıb otağı terk etdi...
Hemişe olduğu kimi yene de sehvlerimi sonradan anlayırdım. Zaura ilk başda göstermeli olduğum münasibeti en sonda-heyatım alt-üst olduqdan sonra göstermişdim. Belke qelbini qırdım, belke acı danışdım... Ancaq özü de bilirdi ki, menim başqa çarem qalmamışdı. Bezi şeyleri yeniden yaşayacaq gücüm yoxdu. Zaura qarşı içimde sebebsiz şekilde inam ve mene tanış olmayam saf hissler vardı. Amma qerara almışdım; bundan sonra Zaur olmayacaqdı heyatımda.
Yay artıq bitir, payız öz nefesini getirirdi yavaş-yavaş. Zaurla söhbetimizden bir ay keçse de

<< 1 ... 102 103 [104] 105 106 ... 124 >>