gözüme görünmemişdi. O da menim kimi sehvini sonda anlayıb, evvelde etmeli olduğunu indi edirdi. Ülkerle danışdıqda Zauru soruşmamağa cehd etsem de her defesinde özü söhbet açır, mene bunları yaşatdığına göre peşman olduğunu ve meni sevdiyini deyirdi. En son danışığımızda ise mehkemenin 27 sentyabr tarixinde heyata keçeceyini bildirmişdi. Mehkemenin ne ile neticeleneceyinin menim üçün artıq heç bir ehemiyyeti olmasa da özümden asılı olmadan günleri sayırdım. Vüsalını gözleyen aşiqler kimi hesretle hemin tarixi gözleyirdim.
Son bir ayda ise hele de anamgilde qalırdım. Heyatımız monoton terzde davam edirdi. Deyişen tek şey qızımın her gün yeni bir şeyler keşf etmesi, yeni sözler öyrenmesi idi.
Nehayet, gözlediyim tarix gelmişdi. Hemin gün heyecan ve gerginlikle oturmuşdum işde. Saat on bir radelerinde telefonun sesi meni özüme getirdi. Desteyi qaldırdıqda xırıltılı sesle qarışıq Ülkerin sesini eşitdim:
-Firuze avtomat telefondan zeng edirem yeqin ki, eşidirsen meni. Gözümüz aydın nece oldu bilmirem ancaq Esmira sesini bele çıxartmadan razı oldu boşandılar. Gelecem danışarıq öpürem seni,-deye tengnefes halda bir nefese bütün sözlerini deyib desteyi asdı.
Belke de bu veziyyete sevinmeli idim. Ancaq niyese boşandılar sözünü eşitdikde içimi qeribe hissler bürüdü. Kim isterdi ki, ne heveslerle, xeyallarla qurduğu yuvası dağılsın? Esmiranın xarakteri pis ve ya dözülmez bele olsa neticede o da bir qadın idi. Ve indi men onun bedbextliyi üzerine xoşbextlik qura bilmezdim. Onların ailesinin dağılmasında heç bir rolum olmadığı üçün vicdanım rahat olsa da içim rahat deyildi. Bunları düşüne-düşüne deli olmaq derecesine gelmişdim artıq. Texmini bir saat sonra qapını tıqqıldadıb Esmira ve Zaur içeri daxil oldular. Heyret ve teeccüb qarışıq ifade ile üzlerine baxa-baxa qalmışdım. Üz ifademin ferqine varıb celd özümü ele aldım. Esmira ireli gelerek sanki deyeceyi sözleri geceden öyredilmiş danışmağa başladı:
-Firuze men üzr isteyirem. Sizin haqqınızda tam olaraq bilmeden sizi

<< 1 ... 103 104 [105] 106 107 ... 124 >>