tehqir etdim. Çox üzr isteyirem,-deye dillendi.
Belli olurdu ki, buraya Zaurun gücü ile gelib. Düşündükce Esmiraya haqq verirdim. Bizden başqa heç kim aramızda olanları bilmirdi. Ve zennimce inanmasa bele o da bizim tanışlığımızı tezelikce Zaurdan öyrenmişdi.
-Zaur çox güman ki, size heqiqetleri danışıb. Bilmirem inanmısınız yoxsa yox. Ancaq bunu bilin ki, menim sizin ailenizin dağılmasında zerre qeder rolum yoxdur. Bu sebebden vicdanım rahatdı. Ve ele bu sebebden sizin her bir sözünüze qarşılıq men her zaman susmuşam. İndi ise size yaxşı yol.
Dediklerimden sonra Esmiranın gözlerinde bayaqkı süniilikden ferqli olaraq heqiqi peşmanlıq görürdüm. Heç ne demeden otaqdan çıxıb getdi. Zaur ise hele de qarşımda dayanıb meni süzürdü.
-Buyurun Zaur ne lazımdır size?-soyuq sesle dillendim.
-Siz hekim xanım,-deyib gülümsedi.
-Zaur axırıncı danışığımızda men size sözümü demişdim. Boşanmağınız menim fikirlerimde heç neyi deyişmedi,-gözlerine baxdıqda heyecanlandığımı hiss edib başımı pencereye teref dönderib danışmağa davam etdim,-başqa sözünüz yoxdursa gede bilersiniz.
Zaurun üzüne baxmasam da menim özümü sıxdığımı görüb gülümsediyini hiss edirdim. Bu ise meni daha da deli edirdi. Masama doğru yaxınlaşıb her iki elini qarşıma qoyduqda qeyri-ixtiyari üzümü ona teref çevirdim.
-Bura baxın hekim xanım size evvelden de demişdim ki, siz menimsiniz. Tez ve ya gec bu olacaq,-eynile menim kimi mesafeli danışaraq gülümseyib üzüme baxırdı.
Qezebli baxışlarımı ona zilledikde heç ne olmamış kimi gülümseyib çıxıb getdi.
Yene fikirlerim qarışmışdı. Zaura "he" deye bilmezdim. Çünki etrafımdakı her kes bu deqiq-qodunu eşitmişdi ve menim ona şans vermeyim Esmiranın bütün hay-küyü tesdiqleyirdi. En azından bize vaxt lazım idi.
Bu düşüncelerle axşam olmuşdu artıq. Hazırlaşıb eve getdim. Qapını vurduqda anam gülerüzle qapını açıb mene baxırdı. Doğrusu biraz teeccüblü gelse de heç ne demeden içeri keçdim. Ayaqqablarımı soyunanda -ana xeyr ola? Yaman sevinclisen,-deyib

<< 1 ... 104 105 [106] 107 108 ... 124 >>