da bele oldu. İlk günden yola getmediler. Düşündük ki, uşaqları olsa belke araları düzeler. Amma qismet ele getirdi ki, uşaqları da olmadı-deye danışan Güler xanım boğazında yığılıb qalan qeheri gizletmeye çalışsa da açıq-aydın görünürdü ki, oğlunun uğursuz aile heyatı onu derinden sarsıdıb.
İlk deqiqeden etibaren doğmalıq duyduğum bu qadının özünü günahkar hesab etmesi meni de narahat etmişdi.
-Özünüzü günahlandırmayın xahiş edirem. Siz mecbur etdiniz ve ya özü evlendi; qismetdi,-deyib başımı aşağı salıb utana-utana sözüme davam etdim,-men severek aile qurdum amma bildiyiniz kimi,-sözümün davamını getire bilmedim.
-Bilirem qızım her şeyi,-deyib biraz yaxınıma gelib elimden tutdu ve yaranmış abu-havanı düzeltmek üçün gülümseyerek sözüne davam etdi,-Zaur gözel qız olduğunu söylemişdi ancaq dediyinden daha da gözelsen.
Onun bu sözüne sadece kiçik bir gülümseme ile qarşılıq verdim.
-Bağışlayın men tamamile özümü itirdim. Size çay bele teklif etmedim üzr istirem,-deyib ayağa qalxmaq isteyirdim ki, meni elimden tutub qalxmağıma icaze vermedi.
-Yox qızım otur indi gedirem sonra senin elinden çox çay içecem,-deyib gülümsedi.
Leyli xanımı yola salıb oturub düşünmeye başladım. Zaurun hem özü hem de aile çox yaxşı insanlar idi. Ancaq qerarımı deyişmek fikrinde deyildim. Ayağa qalxıb xestexanadan çıxıb eve doğru getdim. Eve çatdıqda anam üzünde aydınlaşdıra bilmediyim qarışıq bir ifade ile qapını açdı.
-Ana ne olub?-deye hiss olunacaq heyecanla soruşdum.
-Keç içeri danışarıq,-deyib qonaq otağına keçdi.
Men de onun arxasınca celd qonaq otağına keçdim. Nigar, Ferid ve anam oturub mene baxırdılar.
-Ne olub sizin hamınıza?-deyib yerde oynayan Nurayı qucağıma alaraq masada eyleşdim.
-Melek xanım zeng etmişdi,-deye Ferid dillendi,-Rüstemi hebsxanada bıçaqlayıblar. Bir-iki gün komada qalıb sonra da,-sözünü davam etdirmedi daha.
Bir an ellerim boşalıb Nurayı sakitce yere buraxdım. Rüstemin ölüm xeberi içimi sızlatmışdı. Ele bir sızıltı ki, üzünü bir neçe defe

<< 1 ... 109 110 [111] 112 113 ... 124 >>