gördüyüm birinin ölümü kimi. Zamanında onu sevmeyim, birge yaşamağımız, övladımın atası olması-bu mefhumlar zamanla mende Rüstem üçün öz menasını itirmişdi. Bu xeberi eşitdikde artıq daha da deqiqleşdirmişdim.
-Meni Melek xalagile apar,-deye dillendim.
Anam -yox Firuze getme ehtiyac yoxdu,- deye tekid etse de fikrimden dönmedim.
Men o eve sadece özüme yaxın bildiyim insanların övladının yasına gedirdim.
Hazırlaşıb evden çıxaraq Melek xalagile yollandıq. Binaya daxil olduqda ses-küy etrafı bürümüşdü. Bu yaşıma qeder heç vaxt cenazede iştirak etmemişdim deye tüklerim ürpeşdi. Ağır addımlarla Melek xalagilin menziline yaxınlaşdım. Qapı açıq olduğu üçün evde o teref bu terefe doğru geden qadınları görürdüm. Soyuqqanlılığımı ele alıb içeri keçmek isteyirdim ki, Ferid ,-men aşağıda kişilerle birge olacam. Bir-iki saat oturaq çıxarıq.-deyib aşağı düşdü.
İçeri keçib qonaq otağına doğru ireliledim. Yerde oturub ağlamaqdan gözleri şişmiş ve övladının ölüm xeberini eşitdiyi son iki günde büzüşüb yumağa dönen Melek xala meni gören kimi ayağa qalxıb yanıma geldi. Doğrusu, özümü saxlaya bilmeyib gözlerim doldu. Meni qucaqlayıb feryad etmeye başladı:
-Oğlum getdi Firuze. Anasını ağlar qoyub getdi birdefelik. Men onun evime sağ-salamat gelmeyini gözleyerken onun cenazesi geldi bu eve,-deye meni qucaqlayıb dayanmadan ağlayırdı.
Melek xanımın sözlerinden sonra artıq dayana bilmeyib ağladım. Ancaq celd özümü ele alıb ona toxtaqlıq vermeye çalışırdım. Asta hereketle onunla birlikde yerde oturub sakitleşdirirdim.
-Qurban olum ağlama Melek xala. Biraz özünü ele al,-deyib elini ovuşdururdum.
Başını qaldırıb -Nurayım hanı? Oğlumun yegane yadigarları siz qaldınız mene,-deyib yeniden hönkürmeye başladı.
Melek xalanı qucaqlayıb -getirecem Nurayı sen biraz özüne gel getirecem,-deyib sakitleşdirmeye çalışırdım.
Qohumlardan birine sakitleşdirici getirmeklerini xahiş edib Melek xalanı dincelib sabahkı yas merasiminde iştirak ede bilmesini başa salıb onu yataq otağına apardım.

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 124 >>