esebleşdiyimi sanki görmürmüş kimi sakit ve temkinli sesle sözümü kesib gülümsedi.
-Ne?- küt baxışlarla üzüne baxdım.
-Adım Rüstemdi.
Yene de utanmışdım. Her halda menim ağılsız, gic biri olduğumu düşünürdü.
-Her nedi. Adın mene maraqlı deyil. El çek menden!- mümkün qeder sakit görünmeye çalışırdım. Ellerimi cibime salmışdım ki, esmesini görmesin.
-Firuze men senden el çeken deyilem. Seni görenden ağlımdan çıxmırsan. Gece yatıram ağlımdasan, gündüz oyanıram ağlımdasan. Deli olmaq üzreyem!
-Men ne ede bilerem?-sakit sesle deyib başımı aşağı saldım.
-Meni redd etme. Seni tanıyım. Tek istediyim budu.
-Yox men bunu ede bilmerem. Olmaz.
-lazım olsa her gün gelecem arxanca. Sen mene müsbet cavab verene qeder el çekmeyecem.
Onun bu sözüne qarşılıq heç ne demeden yene yoluma davam etdim. Doğrusu bu sözler qelbimin derinliklerine toxundu. Kimse terefinden sevilmek hele sevginin ne olduğunu bilmeyen ağlımı, üreyimi, ruhumu, beynimi ve kiçik bedenimi esir almışdı. Bu hadisenin üzerinden günler, hefteler keçirdi ancaq görünür Rüstemin el çekmek fikri yox idi. Bu meseleni Nigara da demişdim.
-Firuze yoldan keçenin biridi. Bir müddet sonra bezib gelmeyecek. Fikir verme sen.
-Ağlım onda qalır özümden asılı deyil.
-Başa düşürem seni. Ancaq güvenme heç kime.
Ne qeder vaxt keçse de arxamca gelmekden bezmirdi, yorulmurdu. Bu artıq adet halını almışdı. O gelmese özümü narahat hiss edirdim. Aylar keçirdi... Bahar öz isti nefesini getirmişdi tebiete... Havaların isinmeyinden istifade edib qrup uşaqları ile her hefte gezmeye gedirdik. Tebii ki, bu gezmeklerin baş rolunda Rüstem de vardı. Bir an olsun meni tek buraxmırdı. Onu her gördükde içimdeki hissler aşıb-daşırdı. İstemeden men de ona qarşı saf ve temiz hissler besleyirdim. Hansı qız bu qeder marağa qarşılıq olaraq laqeyd qala bilerdi ki?...
Men de hisslerimi ister-istemez biruze verirdim. Her gün Nigardan ayrıldıqdan sonra mene daha da yaxınlaşıb menimle danışırdı. Men adeten 'he, yox' kimi qısa cavablar verib

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 124 >>