qaldırmağa icaze vermirdi. Rüstem ne olduğunu başa düşmese de ani olaraq meni qardaşımdan xilas etmeye çalışırdı.
-Sen kimsen?! Burax Firuzeni!
-Kes sesini eclaf! Senin de payını verecem!Firuze düş qabağıma!
-Qaqaş qurban olum men artıq heç ne elemedim.
Onun qardaşım olduğunu anlayan Rüstem yerinde donub qaldı. Bellidi ki, o da menim kimi bu yaşananları gözlemirdi. Ancaq celd şekilde yene de o temkinli sesi ile meni qorumağa başladı:
-Firuzenin günahı yoxdu. Onu men mecbur etdim. Ne işin var menimle hell et.
-Narahat olma seninle de işimi hell edecem!-deyib daha cavab gözlemeden meni sürüyerek kafeden apardı.
Yol boyu ona yalvarıb artıq heç ne etmediyimi başa salmağa çalışsam da bu ki, gözü qanlı Ferid idi; öz bildiyinden heç vaxt dönmezdi. Maşının yanına gederek arxa qapını açıb sözün esl menasında meni arxa oturacağa tulladı. Sonra özü de derhal özü qabağa keçerek maşını işe saldı. Yol boyu sessiz hıçqırıqlarla ağlayırdım. Qeher sanki meni boğurdu. Nese demek istesem de deye bilmirdim. Bütün sözler boğazımda düyünlenib qalmışdı. Ede bildiyim tek şey ağlamaq idi. Eve geldikde yene de qapını açaraq meni zoraki şekilde maşından endirib binaya daxil olduq. Atamın evde olmaması üçün dua edirdim. Çünki bilirdim anam Feridi başa salıb sakitleşdirse atama heç ne demezdi. Eve geldikde pulu elinden alınan adamlar kimi qapını dayanmadan vururdu Ferid. Bu dözülmez zenge qapını açan anam qezebden ve hirsden az qala boğulan Feridi ve onun iri qolları arasında ağlamaqdan gözleri qan çanağına dönen meni gördükde ne olduğunu soruşmaq istese de Ferid meni sürüyerek qonaq otağına apardı. Yene de bextim getirmemişdi ki, atam evde idi. Qezebden gözü dönen Ferid meni atamın qarşısına tulladı. Men ise utandığımdan başımı yerde qaldıra bilmirdim. Atamın qarşısında gözü kölgeli idim. Atam da anam kimi ne olduğunu anlamağa çalışırdı.
-Ferid ne olub?! Sen kimsen ki qızımı bu hala qoyursan?!- deyib Feride yaxınlaşmaq istese de Ferid tebii ki, haqlı olaraq her şeyi atama dedi.
-Ne

<< 1 ... 14 15 [16] 17 18 ... 124 >>