universitetden çıxıb parka doğru ağır-ağır addımladım. Yene hemin skamyada Rüstem dirseklerini dizinin üstüne qoyub başını elleri arasına alaraq meni gözleyirdi. Fikirli olduğu her halından belli idi. Yanına yaxınlaşmağımın bele ferqinde deyildi. Yanına oturduğumda nehayet başını qaldırıb gözlerimin içine baxaraq nese demek isteyirdi ancaq çekinirdi sanki.

-Çox sağol geldiyin üçün-deye sakit ses tonu ile dillendi.
-Niye çağırdın meni?
-Neçe gündür sene vaxt verirem ki, düşün qerarını ver bizimle bağlı.
Sadece susurdum. Qerarsızlıq içinde qıvranıb qalmışdım. Bu halımı gören Rüstem elini boynuma salıb meni özüne çekerek başımı çiynine dayadı. İlk defe idi bu qeder yaxın olurduq. İkimiz de susmuş veziyyetde sadece qarşımızdakı yaşıllığa baxırdıq. Neçe deqiqe ele qaldığımızı bilmirem amma Rüstemin sesi bizim bu sakitçiliyimizi pozdu:
-Seni sevirem Firuze-deyerek saçlarımı öpdü.
Başımı qaldırıb son zamanlarda yaşadıqlarımızın tesiri ile dolan gözlerimi ona zilledim.
-Men de seni-deyerek başımı aşağı saldım.
Elini çeneme toxundurub başımı qaldırdı.
-Buraxma meni Firuze. Sensiz qala bilmerem-dedi çaresiz bir sesle.
Gözel keçen deqiqelerin ardınca artıq derse getmeli idim. Meni derse aparıb yanağımdan öperek menden ayrıldı.
Biz artıq barışmışdıq. Bezen gizlin şekilde görüşür hesretden yanan qelbimize su sepirdik. Geceler ise saatlarla davam eden telefon zenglerine geri qayıtmışdıq. Onun yanında xoşbext idim beli. Ancaq geceler başımı yastığa qoyanda acı heqiqetle baş-başa qalırdım. Ailemden heç kim Rüstemi qebul etmeyecekdi. Etseler bele bu heç de asan olmayacaqdı. Hebsxana meselesi ile Rüstem Feridin gözünden bir defelik düşmüşdü. Bu münasibetin axırının harda biteceyi her ikimiz üçün müemmalı idi. Dolğun yaşaya bilmediyimiz sevgimizle artıq iki ili geride qoymuşduq. Üçüncü kursu bitirmişdim. İki il erzinde Rüstemin anası defelerle bize zeng edib elçilik barede danışsa da anam qeti şekilde redd etmişdi. Bu barede atamla Feride dese de cavab tebii ki,

<< 1 ... 23 24 [25] 26 27 ... 124 >>