Vesselam!
Bu son danışıqdan sonra ise artıq içimdeki bütün ümid telleri qırılmışdı. Ailem iki elli razı idi Fuadla aile qurmağıma. Çünki Fuad 'ideal küreken' idi onların gözünde. Belke heqiqeten menim üçün de ideal biri idi. Ancaq bu meni zerre qeder maraqlandırmırdı.
Belelikle, yay tetili bitmiş dersler artıq başlamışdı. İlk ders günü Rüstemin tekidi ile görüş teyin etmişdik. Artıq qaçışım yox idi ve bütün her şeyi Rüsteme demeli idim. Rüstemle görüşmek üçün sözleşdik ve yene de her zamankı parkda meni gözleyecekdi. Ferid getdikden sonra yene de parka doğru addımladım. Rüstem meni uzun müddetdir görmediyi üçün meni gören kimi yanıma gelib meni qucaqlayıb öpdü. Men ise hereketsiz qalmışdım.
-Sen darıxmamısan deyesen.
-Men. Men yox darıxmışam.
-Heç hiss olunmur-deyerek sunii gülüş qondurdu dodaqlarına.
-Sene bir söz demeliyem.
-He belli oldu derdin. Buyur.
-Mene elçi gelecek ve atamın razılığı var-bir nefese deyib susdum.
Bir anlıq susdu. Heç ne demedi.
-Firuze sen ne danışdığını bilirsen?! Seni heç kime vere bilmezler!
-Artıq gecdi. Feridin toyundan sonra elçilik olacaq- deyib başımı aşağı saldım.
-Xeyr, icaze vere bilmerem. Qaçırdacam seni.
-Delisen? Ne qaçmaq?-deyib gözlerini bereltdim.
-eşitdiyin! Sen ya menimsen ya heç kimin! Seni de öldürerem özümü de!
Doğrusu bir an Rüstemin bu sözlerinden canıma üşütme geldi. Bilirdim ki, dediyini ne olur olsun eder. Söhbeti uzatmadan ayağa qalxıb universitete doğru ireriledik. Yolda ne fikirleşdi bilmirem ancaq ayrılarken -Bir-iki güne bizimkiler gelecek,- deyib yanımdan ayrıldı. Ne ise soruşmaq istesem de Rüstem artıq çoxdan getmişdi. Kor-peşman qayıdıb sinife geldim ve olanları Nigara danışdım. O da menim kimi çaş-baş qalıb heç bir şerh bildirmedi bu barede. Bu söhbetden bir neçe gün keçse de men tikan üstünde oturmuşdum sanki. Onlar gelse neler olacağını az-çox yeqin edirdim. Atam ve Ferid yene esebleşecek, anam ise meni onların gözüne görünmeyim deye otağa yollayıb qonaq otağında onları

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 124 >>