uğurla başa vurub bitirmişdim. Budur artıq cavablar melum olmuşdu. Nehayet arzuma çataraq Tibb Universitetinin Pediatriya fakultesine qebul olmuşdum. Hemin an atamın üzündeki fereh ve sevinc hissini heç vaxt unuda bilmerem. -Halal olsun sene bütün eziyyetim,- deyerek meni özüne sıxıb qucaqlayıb öpdü. Özümle qürur duyurdum. Bundan sonra geriye bir mesele qalmışdı; men harada yaşayacam??? Tebii ki, Sahib emi heç düşünmeden - Hüseyn bu barede düşünmeyin bele ayıbdı. Firuze elbette bizde qalacaq,- deyib gülümseyerek bize baxdı. Hetta yoldaşı Gülnaz xanım da onun sözüne qüvvet verdi: - Tebii ki, bizde qalacaq. Leyladan bir ferqi yoxdu Firuzenin bizim üçün. Sahib emi her ne qeder atamın öz doğma qardaşı olsa da ve ona sonsuz güvense de, atam istemirdi oxuduğum iller erzinde kimese eziyyet verim. Bu sebebden rayondakı evi satıb burada ev almağa qerar vermişdi. Men ise ailemle yaşayacağıma sevinsem de mene göre babamdan qalan evi satmağa razı ola bilmezdim. Buna göre de atamla danışmağa qerar vermişdim. -Ata olar gelim?,- deyerek otağın qapısını yavaşca aralayıb bir addım içeri keçdim. -elbette qızım buyur gel,- deyib eli ile divanda yer göstererek meni içeri devet etdi. Yanına gelib eyleşdikde söhbete nece başlayacağımı bilmirdim. Atamı ne qeder çox istesem de her zaman aramızda aşa bilmediyimiz serhedlerimiz olub. Başqa cür desem normal ata-qız perdesinden daha da artıq idi bizde. Bu sebebden atamın qarşısında söz demekden her zaman çekinirdim. -ne olub Firuze?-, deyerek mene baxdı atam. Men de nehayet cesaretimi yığıb söze başladım: - Ata, men istemirem mene göre babamdan yadigar qalan evi satasınız. Feride xeber et satışı dayandırsın. Men emigilde qalaram. Narahat olma onlara eziyyet vermerem,- deyib başımı aşağı saldım. Atam üzünde ise çox qeribe ifade vardı. Bu sözlerimden esebleşdimi, sevindimi, qezeblendimi anlaya bilmedim. Bir neçe deqiqe sonra illerdir her zaman meni ürküden ses tonu ile danışmağa başladı: - Firuze sizi böyüderken heç vaxt qayğı ve ya sevgi

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 124 >>