bele yatmayıb. Boğazının damarları esebden, gizli kederden qabarmış, elleri titreyirdi. Bura menim zorla qaçırıldığımı düşünerek gelmişdiler. Ancaq men-onların yegane qızları, onları gelinlikle qarşılamışdım.
-Biyabır eledin bizi! Başımızı aşağı saldın! Ne oyunlardan çıxıbsan ki, mecbur qalıb qaçıbsan! Ona göre Fuadı istemirdin!-deyib Ferid üstüme hücum çekib meni sürüyüb aparmaq üçün ireli gelse de atamın divarları bele lerzeye getiren o sesinden donub yerinde qaldı:
-Dayan! Artıq menim o adda qızım yoxdu!
Bu eşitdiyim son sözü beynimde analiz etmeye çalışarken dayanmadan qulağımda eks-seda verirdi. Ailem meni ne ile ittiham edirdi. Bir vaxtlar oxuduğum bir cümleni heç cüre derk ede bilmemişdim. Ancaq indi anlayıram ki heqiqeten de heyatda şimalı gösteren kompasın eqrebi kimi kişilerin günahkar axtaran barmağı her zaman qadına tuşlanır. Gözlerim dolmuş veziyyetde yere çökdüm. Bu cür reaksiyanı gözleyirdim ancaq mene bele tesir edeceyi ağlıma bele gelmemişdi. Rüstemle isteyerek aile qururdum ancaq ona planlı şekilde qaçmadığımı bu evdekilerden başqa heç kim bilmirdi. Bir tek men bilirem Rüstemin qaçmaq fikrine defelerle yox dediyimi, meni buraya getirerken bele hele de ona geri qaytarması üçün yalvardığımı.
Veziyyetin olduqca gergin olduğunu gören İsrafil bey bu olanlara müdaxile edib atamı sakitleşdirmek istese de alınmamışdı.
-Hüseyn qardaş ele demeyin. Cavanlar bir-birini sevib. Biz de böyüklük edek onları bağışlayaq-dedi İsrafil bey xecaletli bir ifade ile.
-O menim qızım deyil. Men övladıma bu cür terbiye vermemişem-deyib arxasını dönmeden önce atamın en ince cizgilerine qeder doğma üzüne son vidaya benzer teessüflü, qemli bir nezerle baxdım.
Tam qapıdan çıxıb getmek isterken qeyri-ixtiyari ayağa qalxıb atama doğru addımlayıb uzun iller bizim üçün vuruşub çalışan ve qabar tutan elinden tutdum. Atam yerinde dayansa da qeti suretde arxaya dönüb üzüme baxmadı. Duruşundan hiss edirdim esebini, hikkesini boğmaq üçün özü ile nece mübarize apardığını. Bir

<< 1 ... 33 34 [35] 36 37 ... 124 >>