neçe saniyelik bu sessizlikden sonra elini menden ayırıb getmek istese de ağlayaraq berk-berk elini sıxıb yere çökdüm. Ağlayaraq dayanmadan atamın elini öpürdüm.
-Ata, qurban olum bağışla. Yalvarıram bağışla ata. Haqqını halal et.
Ele hönkürtü ile ağlayırdım nefesim kesilecekdi. Var gücümle elini sıxmışdım ki, getmesin, gözünün ağı qarası birce qızını bu qeder asan redd etmesin övladlıqdan.
-Ata, men bir sehv etdim ne olar bağışla qurbanın olum ata. Yalvarıram... Vur, döy... Dur burdaca başımı qoy qibleye kes. Sesimi çıxartmaram ancaq menden üz dönderme-deyib dayanmadan hıçqırıqlara boğulurdum.
Ferid biraz ireli gelerek meni tutub atamdan ayırdı ve yere iteledi. Atam mene kinli bir nezer salıb, iti ve esebi addımlarla buranı terk etdi.
Getdiler... Heyatımın ilk anından etibaren meni her şeyden, her kesden qoruyan qehremanlarım arxalarına bele baxmadan getdiler... Atamın sözleri menim ilk felaketim idi. Felaket onda idi ki, göyler yere ener, Hüseyn Veliyev dediyinden dönmezdi. Felaket onda idi ki, atamın gözel, uca qameti eyilmiş,beli donqarlamışdı. Felaket onda idi ki, hamının qibte ile baxdığı Veliyevler ailesine çaxnaşma düşmüş, ümidsizlik, keder gelmişdi.
Men ise sadece onlar geden yola baxıb dayanmadan ağlayırdım. Melek xala ve Rüstem yanıma gelerek meni sakitleşdirmek isteseler de men dayanmaq fikrinde deyildim. İsrafil bey evden çıxıb meclis teşkil olunan mekana yollanıb qonaqları qaşılayırdı. Rüstemle Melek xanım ise mene derman vererek az da olsa sakitleşdirdiler. Key kimi gözümü bir nöqteye zilleyib dayanmışdım. Bundan neler olacaq deye fikirleşirdim. Rüstemle xoşbext bir ailem olsa bele her zaman bir terefim eskik qalacaq. Anam, atam qardaşım olmadan heyatıma nece davam edecekdim, gelecekde baş verecekler pis ve ya yaxşı hadiselerle nece üzleşecekdim. Axı onlar meni her şeyden, her kesden qoruyurdu. Bir neçe saat özüme geldikden sonra Rüstem ve Melek xanımın tekidi ile özüme el gezdirib meclise yollandıq. Bütün gece boyu gülmek bir qırağa

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 124 >>