dünen olanlar-deyib sözümün davamını getirmeden hıçqırıqlara boğuldum.
Rüstem meni özüne dönderib sinesine sıxdı.
-Ağlama. Her ikisi esebi idi dünen. Zamanla bağışlayacaqlar.
Başımı qaldırıb dolmuş gözlerimi ona zilledim -bağışlayacaqlar?,- dedim çaresiz sesimle.
-Elbette. Sen onların yegane qızısan. Di yaxşı ağlama yemek hazırla arvad-deyib meni güldürmeye çalışdı.
Son iki günde Rüstemle bağlı tereddüdlerim yaransa da indiki nevazişinden sonra o düşünceleri beynimden çıxartmışdım.
-Bugün de derse gede bilmedim. Seher mütleq getmeliyem-dedim yemek yeyerken.
Gülerek -senin de universitetin qurtarmadı da-deyib çayından bir qurtum aldı.
-Az qalıb da axırıncı ildi.
-Sonra da başlayacan ki, işlemek isteyirem.
-Elbette,- dedim gözlerimi süzerek.
Rüstem menim bu sözüme cavab vermese de üzünün aldığı ifadeden bu sözümün ona xoş gelmediyini anlamışdım.
Nahara doğru Nigarın dersden geldiyini düşünüb evimize zeng etmek qerarına geldim. Günorta olduğu üçün evde sadece anamla Nigar vardı.
Desteyi elime alıb qorxa-qorxa nömreni yığdım. Xettin diger ucunda meni neler gözleyeceyini düşünerken Nigarın ince sesini eşidib üreyime su sepildi.
-Nigar,- deye müraciet etdim sakit ve qorxaq bir sesle. O qeder gergin idim ki, bütün ezelelerim yığılmışdı.
-Firuze,- deyib ağlamsındı -haralardasan? Her şey her kes qarışıb bir-birine. Hüseyn dayı ne veziyyetdedi neçe gündü. Bıçaq vursan qanı çıxmaz.
Nigar danışdıqca daha da qeherlenirdim. Sakitce yere oturub ağlayırdım. Nigar ise evde baş verenleri danışırdı. Tebii ki, en çox narahat olan anam idi. Yazıq qadının neçe gündür tezyiqi qalxıbmış. Bunları duyduqca sakit hıçqırıqlarımı artıq hönkürtü evezleyirdi. Bir neçe deqiqe Nigarla danışdıqdan sonra anamın sesini eşitdim. Ağlamaqdan sesi tutulmuşdu. Desteyi eline alıb -Firuze,- deyib hönkürdüyünde üreyime dağ çekdi sanki. Ana-qız dayanmadan ağlayırdıq.
-Qurban olum qayıt gel. Qebulumuzsan. Atanı da razı salacam men- deyib ele hey ağlayırdı.
-Artıq gecdi ana-dedim günahkar

<< 1 ... 36 37 [38] 39 40 ... 124 >>