defe hündürlenib endi. Rüstem derin yuxuda, can verirmiş kimi ağır-ağır xırıldayırdı. Men ise yere çöküb ayaqlarımı yığıb, boynumu büküb hereketsiz qalmış, sessiz hıçqırıqlarım başlamışdı.
Bölüm 9.
Güneş şüası qıraqdan üzüme vurduqda özümü divara qısılmış ve başımı dizlerim üzerinde söykenmiş gördükde bir an hardayam deye etrafa göz gezdirdim. Özüme gelib gece yere çöküb ağlamağım yadıma düşdükde başa düşdüm ağladıqdan sonra burada yatıb qaldığımı. Divardan tutub ayağa qalxıb güzgüye doğru yaxınlaşdım. Evvelki oynar-güler Firuzeden eser elamet qalmamış, xezan vurmuş yarpağa dönmüşdüm. Gözüm yene de yataqda ağır-ağır yatan Rüsteme sataşdı. Dünen axşamdan etibaren artıq ailem haqqında yox Rüstem haqqında düşünürdüm. Heqiqeten bu adamı sevirem? Gelecekde ne kimi peşmanlıqlar yaşayacam? Rüstem meni her şeye peşman edecekmi? kimi düşünceler meni rahat buraxmırdı. Özüm de derk edirdim Rüstemi deli divane sevmediyimi. Ancaq bele olacağını heç vaxt düşünmemişdim. Meni döymür, üstüme qışqırmır amma münasibetimizde eskik ne ise var idi; belke de saf sevgi yoxdu. Men bunları düşünerken Rüstem esneyerek yavaş-yavaş gözlerini açdı.
-Ne tez oyanıbsan?-deyib zoraki gülümsedi.
-Bugün hava yaxşıdı gün çıxıb belke de ona göre-deyib ondan ferqli olaraq semimiyetle gülümsedim. Bele ederek özümü mecbur edirdim onunla münasibetimizde eskik olanları berpa edib peşmanlıq yaşamamağa.
-Derse gedeceksen?
-Elbette. Sen apararsan meni?
-He. Yemek yeyib çıxarıq.
Seher yemeyi yedikden sonra yola düzeldik. Universitete çatmağa az qalmış içimdeki heyecan, qem, keder, qüsse aniden baş qaldırdı. Heyecandan ellerim esmeye başladıqda Rüstemden gizletmek üçün elimi qoynumda çarpazlaşdırdım. Bütün bunların sebebi tebii ki, Feridle qarşılaşmağın qorxusu idi. O da bu radelerde Nigarı getirmeli idi derse. Maşın dayandıqda göz ucu etrafa nezer saldım. Feridi görmedikde az da olsa rahatlayıb maşından düşdüm.
-Dersden çıxanda gelib götürecem.
-Narahat olma gelerem men.
-Dedim ki, gelecem.
Heç ne

<< 1 ... 40 41 [42] 43 44 ... 124 >>