Feridi gördükde onunla birlikde men de maşına doğru ireliledim. Menim bu hereketimden gözlerindeki teeccübe şahid olsam da Ferid celd özünü ele aldı.
-Ferid olar seninle danışaq?- deye qorxaq sesimle astadan dillendim.
-Nigar cel ol keç otur gecdı gedek- deyib sanki meni eşitmirmiş kimi maşının qapısını açdı.
-Ferid ne olar qulaq as mene- deyib qolundan tutdum.
Elimi qolumdan çekib maşına oturmaq istese de imkan vermedim.
-Ferid ne olar dinle. Men... Men sizsiz yaşaya bilmirem. Bağışlayın meni-deyerken sesimi titrediyini hiss edirdim artıq. Gözlerim dolsa da ağlamaq fikrinde deyildim.
-Sen seçimini etdin Firuze! İndi o seçimle yaşamağı öyren!-deyib daha da gözlemeden maşına eyleşib süretle maşını idare ederek uzaqlaşdı.
Anamla da bir neçe defe danışıb barışmaq üçün eve getmeyi teklif etsem de anam qelbimi qırmadan -hele gözle, atan biraz da sakitleşsin,- deyib her defe redd edirdi. Başa düşürdüm ki, atam evden menim adımın hallanmağını bele qadağan edib.
Günler, hefteler, aylar bir-birini qovalayır, heyatımız monoton terzde davam edirdi. Artıq yay imtahanlarının bitmesi ile men de diplomumu almışdım. Bu müddet erzinde Rüstemle resmi nigah da bağlamışdıq. Her şey qaydasında kimi görünse de ailemle olan küsülülük meni günden-güne daha da mehv edirdi. Derse gedib gelerken defelerle Feridle qarşılaşsam da bir defe olsun qezebli baxışlarını üzerimden çekmemişdi. Bu sebebden atamın da mene qarşı deyişmediyine emin idim. Tek tesellim ara-sıra anamla olan telefon danışıqlarımız idi. Bu danışıqlar ise mene peşmanlıqdan başqa heç ne bexş etmirdi. Anamın her sözünde daha da kiçilib yumağa dönürdüm. Rüstemle olan münasibetimizde de bir deyişiklik yox idi. Evvelki gülerüz Firuze olduğum üçün o da zennimce xoşbext idi. Ne qeder gülsem de ailem olmadan heyatıma davam etmek artıq meni olduqca sıxırdı. Bu sebebden Rüstemle danışmağa qerar vermişdim.
-Rüstem olar seninle bir söhbet barede danışaq?-deye qonaq otağının gireceyinde dayanıb müsbet cavab gözleyerek gözlerimi

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 ... 124 >>